Մարդը հարցրեց իմաստունին.
-Ի՞նչ կասես հավատի և հույսի մասին:
-Ոչ մի նոր բան,-պատասխանեց նա:
-ԵՎ ամեն դեպքում,-համառում էր հարցնողը:
-Հույսը հավերժ է, ի տարբերություն նրա, ով է նրան կերակրում:

-Իսկ Հավա՞տը:
-Հավատ՝ դա նրա մյուս անունն է, այդքանը:
Մարդը պտտեց գլուխը և կրկին հարց տվեց.
-Իսկ ինչպե՞ս է հաջողության հետ:
-Նույնը: Բոլորն, ովքեր նրա մասին են հարցնում, եթե նույնիսկ հանդիպեն էլ՝ չեն ճանաչի:
-Այդ դեպքում ո՞վ կճանաչի նրան:

-Նրանք, ովքեր կարող են, որ ոչ միայն հույս ունեն կամ սպասում են հաջողության:
-Կախարդնե՞րը,-պարզաբանեց մարդը:
-Ոչ, ավելի շուտ մոգերը,-միայն աչքերով ժպտաց իմաստունը:
-Մոգերը...շփոթված արտասանեց զրուցակիցը: Իսկ վերևից օգնությու՞նը:
-Հարցը դեպի ինձ չէ: Դրա համար էլ հույսն այլ անուն ունի,-եզրափակեց իմաստունը:
Ալեքսանդր Բելլից

Արամ Դանիելյան "Նախաճաշ"

Միհրդատ Ռոստոմի Մադաթյան