Մի սուրբ ավվի անարժան որդի ուներ: Սուրբն այդ առիթով շատ էր վիշտ անում, ոչինչ չէր կարող անել:
Ինչ-որ մեկը մտահոգվում էր հոր համար՝ անկարող է օգնել: Ինչ-որ մեկը չարախնդում էր, ասելով. «Մեզ է սովորեցնում, բայց որդու վրա ուժը չի պատում...»: Հավատացողները խուսափում էին սրբի հետ խոսել այդ թեմայով, բայց մեկը՝ հավանաբար նույն խնդրով, հարցրեց ավվիի հարևան-ճգնավորին.
-Ինչու՞ է սրբին այդպիսի փորձություն տրված:
Ճգնավորն ասաց.
-Այդ նա է որպես փորձություն ընկալում, այդ պատճառով էլ այն այդպիսին է հանդիսանում: Սակայն ինքն իրեն դատապարտելու ոչինչ չկա: Նա որդու համար արել է ամեն ինչ, ինչ կարող էր: Մնացածը մեր ուժերի սահմաններում չէ: ԵՎ ավվան արդեն որդուց լավն է, քանի որ հոր համար որդին նա չի անհանգստանում: Ոչինչ, Աստծո առաջ յուրաքանչյուրն է պատասխանում: Նշանակում է որդին պատասխան կտա նաև հոր խայտառակության համար: Այդ պատճառով սրբի համար մի անհանգստացեք, այլ անհանգստացեք, որ ձեր մեջ է քիչ սրբությունը:
Ալեքսանդր Բելլից
Քրիստիան Շլոե "Ձկների զբոսանք"
Միհրդատ Ռոստոմի Մադաթյան
