Մի անգամ ճանապարհով քայլում էր մի Իմաստուն, հիանալով աշխարհի գեղեցկությամբ և ուրախանալով կյանքով: Հանկարծ նա նկատեց մի դժբախտ մարդու, ով կորացել էր անմարդկային բեռի ծանրության տակ:
— Ինչու՞ ես Քեզ նման տանջանքների ենթարկում, — հարցրեց Իմաստունը:
— Ես տանջվում եմ հանուն իմ երեխաների և թոռների երջանկության, — պատասխանեց մարդը:
— Իմ պապի պապը միշտ տանջվել է հանուն իմ պապի երջանկության, պապս տանջվել է հանուն հորս երջանկության, հայրս տանջվել է իմ երջանկության համար, ես նույնպես պետք է տանջվեմ ամբողջ կյանքս, միայն թե երեխաներս ու թոռներս երջանիկ լինեն:
— Իսկ ձեր ընտանիքում երբևե որևե մեկը երջանիկ եղե՞լ է, — հարցրեց Իմաստունը:
— Ոչ, սակայն երեխաներս անպայման կլինեն երջանիկ, — պատասխանեց դժբախտ մարդը:
— Անգրագետը չի կարող կարդալ սովորեցնել, իսկ խլուրդը երբեք արծիվ չի դաստիարակի, — ասաց Իմաստունը: — Սկզբից սովորիր ինքդ երջանիկ լինել, այդ ժամանակ կհասկանաս թե ինչպես երջանիկ դարձնես երեխաներիդ և թոռներիդ:
