Ժամանակը երեք հավասար մասերի՝ ներկայի, անցյալի և ապագայի բաժանելը արդար չէ։ Նրանք հավասար արժեքի հասկացողություններ չեն։ Հիմնական արժեքներ են միայն անցյալն ու ապագան, ներկան մի սրընթաց առու է միայն, որ մի ակնթարթում մեր ապագան բերում թափում է անցյալի լիճը։ Ու երբ ուզում ես իսկապես ապրել, նստում քո հիշողության թևերին, թռչում դեպի քո անցյալը և վետվետում ես անվերջ ծփացող նրա ալիքների վրա՝ անցկացրածդ երջանիկ րոպեների համար խնդում, դժբախտ րոպենների համար լալիս ու հառաչում։ Անցյալը ներկայի պես չի փախչում, նա միշտ անշարժ կանգնած քո հիշողությանն է սպասում՝ նորից քեզ հետ նույնանալու համար։
Ապագային նայելիս, ես հարսնատեսի գնացող փեսացուի նման անհամբեր դռանն եմ նայում, տեսնելու համար իմ ապագա «կնոջ» պատկերը, որի հետ իմ ողջ կյանքում ապրեմ պիտի առանց երբևիցե «ապահարզան» տալու իրավունքի։
Իսկ անցյալիս քառասուն տարին սեփ սև է։ Դրանք բոլշևիկյան ստրկության տարիներն են։ Դրանից քսան տարին բռնվելուց եմ վախեցել, քսան տարին արդեն բռնվել եմ ու աքսորվել։
Որովհետև իմ անցյալից խեր չեմ տեսել, դրա համար ամբողջ հույսս ապագայի վրա եմ դրել։
Եթե մեռնելուցս առաջ գեթ մի օր ազատ ապրեմ, դա հավասար կլինի իմ յոթանասուներկու տարվա կյանքին։ Այդ մի ազատ օրվա մեջ ես կարող եմ այնքան հապճեպ ապրել, որ կյանքիցս գոհ կմեռնեմ։
Ապրած լինելու համար ինձ շատ բան չի հարկավոր։ Մի անգամ իմ ուղեղով ազատ մտածեմ, մի անգամ ողջ սրտովս սիրեմ ու էությունիցս մնացած բոլոր բաները ի մի հավաքելով՝ ռումբանամ ու այս անիծյալ իշխանության գլխին պայթեմ...