Ծիրանենին հայ էր, գույնով, տեսակով, համառությամբ, քաղցրությամբ: Այժմ ծառը չորացել էր, պտուղ չէր տալիս, բայց Դավիթի ձեռքը չէր գնում կտրել ծառը: Հայը մի գիշերվա մեջ կորցրեց տեսակը, գունաթափված դեմքով ապրեց ու չգտավ այգու այն միակ ծառը, որ հայ էր ու գլխին կապույտ ուներ: Հիմա հայը ծերացել է, արմատը նեխել է, հոտը ընկել է քաղաք... Դավիթը առավոտ վաղ, քնից արթնացավ, նստեց բակի աստիճաններին ու չգտավ ծառը, ծառը կտրել, տարել էին: Դավիթը որբացավ մի օրվա մեջ... լուռ, մտավ տուն, հավաքեց պահարանի մեջ եղած շորերը, դրեց ճամպրուկի մեջ՝ հեռացավ հայրենիքից: Էլ ոչինչ չէր կարող պահել նրան: Շները չէին հանգստանում... գետնին վխտում էին սատկած շները: Երկնքից պոկված մի կտոր կապույտը, սևացել էր, արևը էլ չէր տաքացնում:

-Մի քիչ մարդ մնա, ուր մնաց համառությունդ... էս ազգը, երբ կորցրեց արժեքները,- քթի տակ ասում, խոսում, դատապարտում էր, ութսունամյա ծերունին: Փայտը գետնին խփելով, հազիվ քայլում էր մի բուռ դարձած Դավիթ ամին: Դինջը, որ բակի միակ ազնիվ շունն էր մնացել, ընկել էր ծերունու հետևից, գնում էր, լեզուն դուրս գցած լիզում էր ծերունու ոտքերը: Դավիթ ամու քայլերը տարան այն փոքրիկ ու մեծ տուն, որտեղ թաղված էին ութսունամյա ծերունու ծնողներն ու կինը, կինը՝ ում դեռ սիրահարված էր Դավիթը... Նստեց շիրմաքարին, շունն էլ կողքին... ծերունու աչքերում խեղդված արցունքներն ու լռությունը՝ սպանում էր նրան:

Շունը մենակ հետ եկավ, այն մեծ ու փոքր տնից, որտեղ հյուրընկալ դռները բացել ու ընդունել էին ծերունուն՝ ապրելու... Շունը տանջվում էր... Չկար հայը՝ ծիրանենին, Դավիթ կրտսերը, շունը, արևը...
Երկնքից պոկված մի կտոր սև արև հազիվ նվվում էր, այժմ հայը որբացել էր, կորցրել էր համառությունն ու ձայնը...

Արթուր Հայրապետյան