Արթուր Հայրապետյան /հատված պատմվածքից/
Օրը հանգիստ հանդարտվեց, մի կտոր արև կար երկնակամարում ու մեկ էլ կապույտ: Մայրս հայելու առաջ կանգնած ինքն իրենից հոգնած, բեզարած, հայելին էր մաքրում: Նայում էր հայելու մեջ երևացող մարդուն' չէր հասկանում, ինչպես մի գիշերվա մեջ այդքան մեծացավ, սպիտակեց, թառամեց դեմքն ու մատները, պարանոցը… արդեն երևում էր տարիքը: Նա, ամեն կերպ թաքցրել էր տարիքը, այժմ հայելին անշուք էր, արտացոլանքը' նողկալի:
Ես' գիշերվա խավարում, ձեռքերիս մեջ էի առել կիթառը' խաղացնում էի, չէի հասկանում, մորս ողբերգությունը նման չէր իրեն' ուրիշ էր… ծերացող խոսքի պես հին ու մոռացվող:
Երկնքից մանանաներ չընկան ներքև, իսկ նկարիչը ավարտեց կտավը, որտեղ պատմությունը ավարտված էր, իսկ հրեշտակները օդում կախված մանանաներ էին ցած գցում : Ձեռքս երկարացրել' ուզում էի բռնել, չէի տեսնում, սառն էր աչքրիս հատակը: Այդպես էլ օրը կիսատ մնաց...