Առավոտը բացեցի աչքերս, մարդ չկար կողքիս: Հագնվեցի, սեղանի վրա մի փոքր թղթի վրա հեռախոսահամար էր գրված ու հինգ հազարանոց էր դրված կողքին: Հայ կնոջ նման հիստերիկ պահվածքով դուրս եկա հյուրանոցից: Քայլում էի: Նույն մարդն էի, ոչինչ չէր փոխվել… Նույն անօթևանն ու հիվանդը: Մարդկանց աննորմալ հայացքները խցկվում էին իմ անցկացրած գիշերվա գեղեցիկ պատկերների մեջ, փչացնում. թվում էր՝ հիմա բոլորը գիտեն իմ մասին:
Հետո իմացա, որ այդ օրը մորս սիրտը չէր դիմացել, երկար փնտրել էին ինձ, դիմել ոստիկանություն, հայտարարել, թե տանից դուրս է եկել ու էլ չի վերադարձել… Մայրս այդ գիշեր մեռել էր… Ես ինձ մեղավոր էի զգում ու գիտակցում էի, որ մեղք չունեմ, որովհետև ես էլ եմ մարդ ու ես էլ իրավունք ունեմ ապրելու: Այն կյանքը , որ պագևել էր մայրս , կյանքը, որով դատապարտված էի ապրել, բոլորովին նախանձելի չէր: Մեղավոր, աննորմալ, հիվանդ… Ես չգնացի նրա թաղմանը, չհամարձակվեցի լինել: Դողացող մատներով հավաքեցի թղթի վրա գրված հեռախոսահամարը, զանգը գնաց… Վերցրեց նա՝ իմ Բենը: Եկավ հետևիցս: Գրկել էի նրան ու մամայիս էի ուզում:
Արթուր Հայրապետյան /հատված Գիշերային լարախաղաց պատմվածքից/