Չնայած որոշել էի Հայրիկայանի մասին կամ լավ, կամ ոչինչ, բայց երեկ ջղայնացրեց, ոչ թե իրա էդ մեկնաբանություններով ու վերլուծություններով, այլ որ իրան դրել էր Հոլիվուդյան էն էժանագին կինոների տղու տեղը, որ մենակով Վիետնամի ցելլի գունդ էր ջարդում: Ուրեմն էս տղեն, որ աշխարհի ամենա դուխով հեղափոխականն էր, 96-ի հայտնի դեպքերի ժամանակ, ի տաբերություն իրա ընկերների, ովքեր տղավարի իրանց արածին տեր կանգնեցին, գոնե պառլամենտի նիստի ժամանակ, սա արցունքն աչքերին մի վայնասուն էր դրել, մի ներողություն էր խնդրում, մի թյուրիմացություններից էր խոսում: Անգամ էն օրը իրա խորին զորակցոթյունը հայտնող Գագիկ Հարությունյանը, որ գնացել էր ու մեղմ ու սիրուն ժպտում էր էս մահափորձվածին, էն ժամանակ ամոթանք տվեց ԱԺ շենքի մոտ, ասեց չես էլ ամաչում, անասուն, քեզ պետք ա ստակացնեին (էղած բան եմ ասում, Գ. Հարությունյանը ու Հայրիկյանը հաստատ կհիշեն), ու սա էլ գլուխը կախել, ծպտուն չէր հանում:
