Հիսուսը, քաղաքներն ու գյուղերը շրջելով, ուսուցանում էր՝ հետզհետե ուղղվելով դեպի Երուսաղեմ։ Մեկը հարցրեց նրան.
-Տե՛ր, արդյոք քչե՞րն են միայն փրկվելու։
Հիսուսն ասաց նրան.
-Ջանացե՛ք մտնել նեղ դռնով։ Ասում եմ ձեզ, որ շատերը կուզենան մտնել, բայց չեն կարողանա։ Երբ տանտերը մտնի և դուռը փակի, դրսում կմնաք. Կսկսեք դուռը բախել և ասել. «Տե՛ր, Տե՛ր, բա՛ց դուռը մեզ համար»։ Տանտերը կպատասխանի. «Չգիտեմ, թե որտեղի՛ց եք»։ Այն ժամանակ կասեք. «Քեզ հետ կերանք և խմեցինք, և դու մեր հրապարակներում ուսուցանեցիր մեզ»։ Նա կպատասխանի. «Ասում եմ ձեզ, թե չգիտեմ՝ որտեղի՛ց եք, հեռացե՛ք ինձնից դուք բոլորդ, անիրավնե՛ր»։ Այն ժամանակ դուք լաց կլինեք և կկրճտեք ձեր ատամները, երբ տեսնեք, որ Աբրահամը, Իսահակը, Հակոբը և բոլոր մարգարեները Աստծու թագավորության մեջ են, մինչդեռ դուք դուրս եք թողնված։ Արևելքից և արևմուտքից, հյուսիսից և հարավից կգան մարդիկ և կբազմեն Աստծու թագավորության մեջ։ Եվ ահա այսպես շատերը, որ հիմա վերջինն են, կլինեն առաջինը, շատերն էլ, որ առաջինն են, կլինեն վերջինը։
(Ղուկասի ավետարան 13:22-30)

Դե՛ն գցենք ամեն խոչընդոտ և մի կողմ թողնենք մեղքը, որ հեշտությամբ է պաշարում մեզ, և համբերությամբ պայքարենք մեզ ներկայացող փորձությունների դեմ: Մեր աչքերն ուղղենք Հիսուսին՝ մեր հավատի հիմնադրին, այն կատարելագործողին, որը իմանալով, թե ինչ ուրախություն է սպասում իրեն, արհամարհեց ամոթը, հանձն առավ խաչի վրա մեռնել և նստեց Աստծու աթոռի աջ կողմում: Եվ որպեսզի երբեք չհուսալքվեք ու չտկարանաք, մտաբերե՛ք, թե Հիսուս ինչպիսի՛ համբերությամբ կրեց մեղավորների հակառակությունները:

(Պողոս առաքյալի նամակը եբրայեցիներին, 12:1-3)