ԱՆՑՈՂԻԿ ԵՍ ձմռան թույլ արևի պես
Որ ուսս է միայն շոյում... Անհայտանում:
ԱՆՑՈՂԻԿ ԵՍ գարնան շնչից նոր արթնացող բողբոջի պես,
Որ չեմ հասնցում թե հիանալ
Արդեն կանաչ ծառ է դառնում:
ԱՆՑՈՂԻԿ ԵՍ ամռան տապի, շոգի նման,
Որ հաճելի, բայց և այնպես շատ տհաճ է,
Ակամայից ինքս եմ ուզում շուտ ազատվել քո տեսակից:
ԱՆՑՈՂԻԿ ԵՍ աշնան դեղին տերևի պես,
Ու չեմ հասցնում աչքս թարթել,
Արդեն չկաս.
Ինչ որ քամու հետևից ես նորից վազել:
Եվ վերջապես ԱՆՑՈՂԻԿ ԵՍ մարդկանց նման
Որոնք գալիս, անց են կենում
Ինչ որ հետք են սրտիս թողում... Անհայտանում:
Անկեղծ ասած քո ԱՆՑՈՂԻԿ այս տեսակից
Շաաաատ եմ հոգնել:
