Համբույր մառի ներանե,
Համբո՜ւյր մանհուն գորովի,
Երբ կարմիր շողք մարեին
Հորիզոնին վերևի։
Ջեռքըս տարավ կուրծին՝ հոն
Սիրո երկին մորոտար,
Թոշնեցա գիրկն ես իբրև
Համբույր մանհուն, դալկահար:
Նե զիս իր քով նըստեցուց
Գորգի վըրա դալարյա
Հուսկ ճաճանչ մը կպլպլար
Ներա դիմացը վըրա։
Թոթովեցի․․․ դողացի․․․
Առի համբույր անհամար.
«Խոսինք» ըսավ - ոհ խոսիլ,
Հատնիլ է լոկ ինձ համար։
Աչերու բոցն երբ մարի,
Դադրի տըրոփն երբ սրտին,
Լոկ այն ատեն հարկ է որ
Անզոր շուրթերը խոսին
Հուր հորիզոնն մարեցավ,
Երկինքն աստղեր փթթեցան,
Համբույր մառի դարձյալ ես
Հանուն աստեղց ցիրևցան։
Նե թողուց որ վարսքն ազատ
Սյուքը դեպ յիս բերելով
Միշտ հովահրե բըռընկած
Ճակատը զով բույրերով։
Ո՜հ, այն ժամը ոսկեզօծ
Անշուշտ սահած, թըռած է
Ճակատագրին անողորմ
Սև ձեռքերեն երկաթե։
Մեր համբույրներն պահեցին
Տերևները խարշափմամբ,
Եվ շողերու տըվին շուք
Աստղերն երկնից այն անամպ։
Ձեռք վերցուցինք աստղերուն,
Սեր ուխտեցինք իրարու,
Դողդըղացին աստղերն ալ
Մեր երդումեն ահարկու։
Լըսեց երկինք մեր ջերմ ուխտ,
Աստղեր սրսկեց ի գորով,
Բնությունն եղավ պըսակիչ,
Մեզ պըսակեց աստղերով․․․
