Իսկ եթե մտքի համար ավելի ցավոտ բան կա, ինքնահիպնոսացած և ապուշի չարչարանքից վեր, ավելի ցավոտ, քան դանդաղ և աստիճանական մոտեցումը այն բանի, ինչը շփոթմունքի ու սարսափի երկար ժամանակահատվածում միտքը սովորել է դիտել որպես անդարձ և ողորմելի վերջնականություն՝ ապա ինձ հայտնի չէ այդ: Եվ եթե գոյություն ունի սփոփանքի հնարավորություն կամ ցավի մեղմացում, որ կբուժի մարդու հոգին, ապա դա էլ ինձ հայտնի չէ... ու բառերը չեն, որ կգան ու կփրկեն մարդու հոգին, երբեմն բառն էլ է արժեզրկվում փրկությունից...