17 տարեկան աղջնակ էի:Սիրում էի ընկերներիս հետ շատ ժամանակ անցկացնել:
Հինգշաբթի որոշեցինք գնալ ուրախանալու և քանի որ տանը մնալ չէի սիրում համաձայնվեցի:
Երեկոյան ժամը տասն էր:Ես տուն եկա՝ ընկերներիս հետ ուրախ ժամանցից հետո:Բոլորը տանն էին:
- Ես եկա:Ինչպե՞ս եք:
- Դե ինչպես պետք է լինենք:Դու պատմիր,ինչպե՞ս անցավ ժամանակդ:Լա՞վ ժամանակ անցկացրիր-ասաց մայրիկս:
- Այո,շատ լավ էր:
- Իսկ ովքե՞ր կային ձեզ հետ-ասաց մայրս:
- Դե ասացի,որ ընկերներիս հետ էի գնացել:Ինչու՞ չես հավատում մայրիկ:Ես չեմ խաբում:
- Աղջիկս,ինչու՞ ինձ հետ չես խոսում:Ես ուզում եմ իմանալ իսկապե՞ս ընկերներիդ հետ էիր:
- Հոգնել եմ արդեն:Ինչքա՞ն կարելի է բացատրել,հոգնել եմ այս հարցերից:Ի՞նչես ուզում,որպեսզի ասեմ,ես ինչու՞ պետք է քեզ ստեի:Բավական է արդեն-բարկացած ձայնով ասացի ես:
Տան բոլոր անդամներն ուշադիր ինձ էին լսում,ես ուզում էի հենց այդ պահին սկսել լաց լինել,սակայն ինձ փորձում էի հանգիստ պահել:
- Ինչպես ես խոսում ինձ հետ:Ես ուղղակի ուզում եմ,որպեսզի ինձ հետ խոսես անկեղծ:Մի՞թե դժվար է պատասխանել հարցերին:Անկեղխացիր ինձ հետ,ինչպես ընկերներիդ հետ ես խոսում-ասաց մայրս:
- Ես չեմ կարող:Ես հոգնել եմ այս անիմաստ հարցերից:Ես չեմ կարող քեզ հետ խոսել այնպես,ինչպես ընկերներիս հետ եմ խոսում:Չե՛մ կարող:
- Ինչու՞ ես այդպես ասում:Ես քո մայրն եմ-ասաց մայրս:
- Ես միայն հոգուսհետ եմ կարողանում անկեղծ խոսել:Միայն նա է ինձ լուռ լսում միշտ,նա չի խոսում,սակայն ես գիտեմ,որ նա ինձ հասկանում է:Ես չեմ կարող քեզ ասել այն, ինչ ասում եմ հոգուս,սրտիս,ես դա ոչ-ոքի հետ չեմ կարող խոսել:
- Լավ,ներիր ինձ-ասաց մայրս:
- Ես հիասթափված եմ-ասացի ես և դուրս եկա տնից հուսահատված:
Ես գիտեի,որ շատ ուշ է,բայց արդեն մոռացել էի ամեն ինչ:Ինձ համար այդ պահին ամեն ինչ միևնույն էր դարձել:
Ես քայլում ու քայլում էի,փողոցում ոչ-ոք չկար,շրջակայքում լռություն էր:
- Այպես կուզեի հենց հիմա կողքիս լինեիր:Սիրում եմ քեզ:
- Աստված իմ,ես այլևս չեմ կարող ապրել այսպիսի դատարկությամբ: Ես ուզում եմ մեռնել:Ես հիասթափված եմ մարդկանցից:
Անընդհատ լացում էի և չէի հասկանում,թե ինչ էր կատարվում ինձ հետ:
Դրսում քամի էր...
Այնպես էի ուզում այդ պահին կողքիս ինչ-որ մեկը լիներ,մխիթարեր և ամուր գրկեր ինձ:
Ճանապարհին մի նստարան տեսա,արագ քայլերով մոտեցա նստարանին և նստեցի վերջապես,շատ էի հոգնել:Առջևումս ավտոմեքենաներ էին արագ ընթանում,իսկ ես նստած քարացած նայում էի նրանց:Երկար նայելուց հետո,աչքերիս առջև մի պատկեր հայտնվեց:Նա ճանապարհի մեջտեղում էր կանգնած և ինթ էր նայում:
Դա նա էր,ում ես սիրում էի և ուզում էի կողքիս լիներ:Նա միակն էր,ումից ես չէի հիասթափվել,ես նրան սիրում էի իմ ամբողջ հոգով: Բայց չէի հասկանում,թե ինչու էր նա հայտնվել այնտեղ...
- Դու եկար,ես գիտեի,որ դու կգաս:Ես գիտեի,որ ինձ մենակ չես թողնի:Ես քեզ սպասում էի:
Ես ուղիղ նրան էի նայում և նույնիսկ աչքերս չէի թարթում,ես վախենում էի որ կանհետանար նրա պատկերը այդ գիշերային մթության մեջ,կարծես սառած լինեի:Վեր կացա և նրան նայելով գնում էի առաջ:Ես ուզում էի գնալ նրա մոտ,ուզում էի գրկել նրան,որպեսզի ինթ մենակ չզգայի:Նա կանգնած բարի ժպտում էր ինձ:
Անընդհատ գնում էի,քայլերս հետզհետե արագացնելով:Ես վազեցի...
Վերջապես հասա նրան,գրկեցի ամուր:Ես այլևս մենակ չէի,նա ինձ պաշտպանում էր: Ես ժպտում էի նրա գրկում և ամեն ինչ կանգնել էր:Ես երջանիկ էի...
Ես մահացա...