Գիտես չգիտեմ էլ խի եմ գրում քեզ... Ժամանակ ա անցել, ու ես հիասթափվել եմ ինձանից... Առաջ մտածում էի, որ քեզ չեմ սիրել, որ ուղղակի էտ պահին հետս էիր, դրա համար էի քո կարիքը ամեն պահ զգում... Գուցե հիմա էլ եմ սխալվում, որ մտածում եմ թե այդ ժամանակ սիրել եմ... Էս մի ամիս ա ինչ իրար հետ չենք ու անընդհատ քեզ համացանցում հետևում եմ, թե ինչ նկարներ ես գցել, ինչ ստատուսներ ես գրում... Դրանից ավելի եմ հիասթափվում... Մի թե ինձ էլ չես հիշում... Որ կորավ սերդ? Շատ սխալներ եմ արել, բայց արդեն նենց ա, որ ամեն բանից էլ չեմ լացում, ես կասեի վերջի մի շաբաթը ընդանրապես չեմ էլ լացել ու շաաաատ գոհ եմ... Ուղղակի միշտ էլ հեշտ ա մեղադրել, քան մինչև վերջ կողքին կանգնել... Նույնիսկ չգիտեմ խի եմ հիմա քո մասին մտածում ու խի եմ էտքան բանը գրի առնում... Հենց էս պահին խորը շունչ եմ քաշում ու էս էջը փակում, որովհետև, որ սկսեմ գրեմ էն, ինչ էս պահին գլխումս ա կատարվում, ժամանակը ինձ նորից կխաբի... Բայց մեկա Տեր Աստված խի եմ քեզ գրում?
