«Պետականության և պետական կառավարման մասին խորքային գիտելիքներ ունենալով' խորապես համոզված եմ, որ ներկա կառուցակարգերով Հայաստանը գնում է փոշիացման, այսինքն' ոչնչացման: Դա կարող է տևել տաս, քսան կամ հիսուն տարի, սակայն վստահաբար սա այն արահետն է, որում մեր պետությունը հայտնվել է ԽՍՀՄ փլուզումից հետո: Սրա վառ դրսևորումը չդադարող և խորքային խնդիրներով արմատացած ու կարծրացած արտագաղթն է և գոյատևման կառուցվածքով' արժեք չստեղծող տնտեսությունը, իսկ միջավայրային առումով' շարունակական պատերազմական դրությունը:
Սա է պատճառը, որ կողմնակից էի և եմ արմատական փոփոխությունների' որոնք դեռ չեն նշմարվում:
Անկեղծ հավատում եմ նրան, որ եթե այս հանրաքվեում իշխանությունները չստանան իրենց ուզածը, նրանք ստիպված գնալու են արմատական և խորքային փոփոխությունների, որը հնարավորություն կստեղծի դուրս գալ հոռի շրջանից: Եթե իշխանությունները ստանան այս միկրո «հաղթանակը», նրանք հայտնվելու են ներկայից ավելի մեծածավալ անգործության ճիրաններում և Հայաստանին այլևս արմատական փոփոխություններ չեն «սպառնա». Սրանում ավելի քան վստահ եմ:
Հայաստանի խնդիրները շատ ավելի խորքային են, քան իշխանությունները և որոշ քաղաքական գործիչներ փորձում են մատուցել հանրությանը: Եվ այդ խորքային խնդիրներում սահմանադրական դատարանի խնդիրը ավազի հատիկ է, որը սահմանադրական համակարգային փոփոխությունների գնալու դեպքում' ինքնին կլուծվի:
Ես դեռ հուսով եմ, որ մոտ ապագայում կգա այն օրը, երբ պահի մանր հարցերը մի կողմ կդնենք և կզբաղվենք համակարգաստեղծ ապագային միտված գործունեությամբ: Իսկ սրա համար, պետության ստեղծարար և մտածող հանրույթը պետք է նպատակի շուրջ միավորվելու եղանակներ գտնի, որով նաև կկարողանա պահի իշխանություւնների վրա գործուն ազդեցություն ունենալ: Այլ պարագայում մեզ սպասվում է ունայնություն ունայնությանց»:
Հովհաննես Ավետիսյան
