Մորդ երգը, օրորը, որ նա երգել է քեզ համար, ամբողջ կյանքում քեզ հետ է, որպես այնքան հրաշալի, այնքան դժվար ու գեղեցիկ մեր հողի երգ-երգոցը: Երբեմն բանաստեղծություն ես գրում, որպեսզի ձերբազատվես այն զգացմունքից, որ քեզ հետապնդում, չարչարում, խանգարում է: Հայտնի է, որ ձորալանջերի քարերից արևի հոտ է գալիս: Այդ հոտը սուր է զգացվում հատկապես երեկոյան, մայրամուտից հետո: Այդ հոտն ինձ ծանոթ է մանկությունից: Բայց մի քանի տարի առաջ քաղաքային իմ բնակարանում հանկարծ զգացի քարերի արևային բույրը: Ես ֆիզիկապես ինձ զգացի ձորալանջին, ֆիզիկապես շնչեցի այդ բույրը: Արևի բույր առա սունկից, մամուռից, մութից, ամպից, ծառի շշուկից, աստղերից, ամեն ինչից… Ես ամբողջովին լցված էի արևի բույրով, և ցանկություն առաջացավ այդ բույրը բաժանել մարդկանց, որ նրանք էլ զգան, շնչեն այդ բույրը և գրեցի մի գազել…
Երբ ես դեռ փոքր էի, և մենք ապրում էինք խորը ձորի մեջ, մեզ համար արևի ճանապարհը կարճ էր, երկու, իրար շատ մոտիկ, հանդիպակաց սարերի գագաթից գագաթ ընկած մի անտեսանելի կամուրջ… Մի օր մենք որոշեցինք բարձրանալ սարը և տեսնել, թե ուր է գնում արևը: Հեռու, շատ հեռու արևմուտքում մենք տեսանք երկնքի մեջ մտած մի սպիտակ գագաթ: Արևն իջել էր այդ հեռավոր գագաթի վրա, որը վառվում էր մայրամուտի գույներով: Պատկերը շլացուցիչ էր, տպավորությունը՝ անպատմելի: Ես ուզում էի այդ մասին պատմել մարդկանց… Հիմա ես գիտեմ, որ պոեզիան ամեն ինչից դուրս նաև պատմում է մարդկանց, մեզ շրջապատող կյանքի և բնության հրաշալի, հեքիաթային, հսկայական մետաֆորների մասին: Ես շատ եմ սիրում հողը և այն ամենը, որ բուսնում է նրանից, սնվում է նրանով: Եվ երբ ասում են մայր հող, ես գիտեմ, որ դա գեղեցիկ խոսքի համար չեն ասում: Ես հիշում եմ հեռավոր սովի տարիները, երբ Հայաստանի լեռներում ձմռան հետ վերջանում էին հացի վերջին պաշարները: Մենք՝ գյուղի երեխաներս, չորեքթաթ էին տալիս լանջերն ի վեր և բուսական կեր էինք հայթայթում՝ արմտիքներ, տերևներ, տարբեր տեսակի խոտեր: Կակաչի կոկոններ էինք ուտում, կակաչի ցողունից դուրս եկած կաթնանման խեժը կարմրացնում էր մեր բերանը, մեր ձեռքերը: Կակաչի բողբոջին «պուտածիծ» էինք ասում: Այդպես մայր հողը մոր նման մեզ ծիծ էր տալիս… Չլիներ այդ դժվար և դժվարության մեջ երջանիկ մանկությունը, հնարավոր է, որ ես բանաստեղծ չդառնայի:
