Կիրակի օրը, առավոտյան շատ վաղ, Մարիամ Մագդաղենացին, Հովհաննան և Հակոբոսի մայրը՝ Մարիամը, ուրիշ կանանց հետ գերեզման եկան՝ իրենց հետ բերելով իրենց պատրաստած խունկերը։ Գերեզմանի մուտքը փակող քարը գլորված գտնելով՝ նրանք ներս մտան և Տեր Հիսուսի մարմինն այնտեղ չգտան։ Մինչ պատահածի վրա զարմանքից ապշել էին, ահա լուսազգեստ երկու մարդիկ կանգնեցին նրանց մոտ։ Կանայք սարսափեցին և վախից իրենց դեմքը գետին խոնարհեցին։ Մարդիկ ասացին նրանց.

-Ինչո՞ւ եք ողջին մեռելների մեջ փնտրում։ Նա այստեղ չէ. հարություն առավ։ Հիշեցե՛ք, ինչ որ ասաց ձեզ, երբ տակավին ձեզ հետ Գալիլեայում էր գտնվում,թե Մարդու Որդին պետք է հանձնվեր մեղավոր մարդկանց ձեռքը, խաչվեր և երրորդ օրը հարություն առներ։

Եվ հիշեցին նրա խոսքերը։ Ապա վերադարձան գերեզմանից և ինչ որ տեսան, պատմեցին տասնմեկ առաքյալներին և մյուս բոլոր աշակերտներին։ Այս բոլորը առաքյալներին պատմողները իրենք էին՝ Մարիամ Մագդաղենացին, Հովհաննան, Հակոբոսի մայրը՝ Մարիամը, և նրանց ուղեկցող մյուս կանայք։ Առաքյալները ցնդաբանություն համարեցին նրանց պատմածները և չհավատացին նրանց։ Բայց Պետրոսը վեր կացավ և վազեց դեպի գերեզման, կռանալով ներս նայեց և գերեզմանի մեջ տեսավ միայն պատանքը։ Նա զարմացած վերադարձավ՝ մտածելով, թե ի՛նչ էր պատահել արդյոք։

(Ղուկասի ավետարան 24:1-12)

Ռուբեն վարդապետ Զարգարյան