Ես ո՛չ հայ երեխաներ որդեգրել ձգտող գեյերի մասին խոսակցություններին եմ լուրջ վերաբերվում, ո՛չ էլ Ընտանեկան բռնության դեմ օրենքին հակադրվողներին՝ որպես կին ու երեխա ծեծելու կողմնակից պիտակավորելու փորձերին: Իմ համեստ կարծիքով, անգամ եթե օրենքը ընդունվի, այն պարզապես չի աշխատելու ու դրանում ոչ գեյերն են մեղավոր, ոչ էլ օրենքին դեմ հանդիսացողները:
Իմ անձնական դիրքորոշումը կայանում է հետևյալում. ես չեմ կարծում, որ կարիք կա բռնությունը դիվերսիֆիկացնելու ու առանձին ընտանեկան բռնություն եզրույթ առաջացնելու: Բռնությունը՝ բռնություն է: Կնիկ-երեխա ծեծող մարդիկ էլ անում են դա սոցիալական կուլտուրայի իրենց մակարդակից ելնելով, ոչ թե նրա համար, որ սպեցիֆիկ օրենք չկա:
Հայաստանում առավել հաճախ հանդիպող իրավիճակը ընտանեկան բռնության դեպքում, որը հասել է ոստիկանություն, մոտավորապես այս սցենարով է զարգանում. կինը բողոքը գրում է, ամուսնուն բերման են ենթարկում, հաջորդ օրը, կամ էլ նույն օրը կինը՝ բարեկամների-ընկերների ճնշման տակ դիմումը հետ է վերցնում ու եթե չկա ծանր մարմնական վնասվածք ու սպանություն, ապա ոստիկանությունն էլ ոչինչ չի կարող անել: Կնոջն էլ դժվար է մեղադրել, որովհետև շատ հաճախ, ի դեմս բռնարար ամուսնու, նա ունի նաև եկամտի ու բարեկեցության միակ աղբյուր: Նման ամուսինների մոտ էլ, ի դեպ, սա բերում է ռեցիդիվի ու անպատժելիության զգացման:
Հիմա ինձ ասեք, թե նշված օրինակում ո՞րն է իրական խնդիր՝ որ մեզ մոտ կանանց աշխատանքային զբաղվածությամբ ապահովելու խնդիր կա՞, որ հաճախ կանանց աշխատել թույլ չտալու մշակույթն է կուլտիվացվո՞ւմ, որ նման բռնարար ամուսնուն իր հարևան-բարեկամները միևնույն է բարևում են ու շարունակում են հարաբերվել, որպես սոցիումի լիարժեք ու նորմալ ինդիվիդի հետ՝ պարսավելու ու անարգանքի սյունին գամելու փոխարե՞ն, թե՞, որ Հայաստանը չունի ընտանեկան բռնության մասով օրենք:
Այն, որ կա բռնության խնդիր՝ փաստ է: Այն, որ կա կուլտուրայի ճգնաժամ՝ դա էլ փաստ է: Որ պետք է ինչ-որ բան անել՝ ոչ մի կասկած: Որ այս օրինագծից առաջ եկած հանրային քննարկումը գոնե օգտակար է՝ դա էլ չեմ վիճարկի: Մնում է, որ պիտակավորման փակ շրջանից դուրս գալ ու այդ հանրային քննարկումներում հնչող առավել ողջամիտ տարրերն առանձնացնել: Մեկ էլ, մյուս անգամ, երբ նման նուրբ թեմաների մասին օրինագիծ է պետք անցկացնել, երևի թե ճիշտ կլինի հանրային քննարկումների փուլը նախորդի այդ օրինածի՝ ԱԺ-ում քվեարկության փուլին, քան հակառակը, որ ցայտնոտ ու էմոցիոնալ փոթորիկներ չլինեն:
Կոնստանտին Տեր - Նակալյան
