Մթության ու լռության մեջ մի անգամից գլխավերևում պայթեց լուսավորող հրթիռը ու ողջ տեղանքը լուսավորվեց: Առաջին վարկյաններին չհասկացան տղերքը , թե ինչ կատարվեց, բայց երբ արդեն տեղանքը սկսվեց արկկոծվել, արդեն ամեն բան պարզ էր՝ թշնամին անցել է բացահայտ հարձակման:
-Տղե՛րք, տեղու՞մ եք... Վիարվոր չկա՞... Մեկ մեկու անունով կանչեք, ստուգեք...

Հրամանատարն էր, առաջին հերթին իր տղերքի առողջությամբ էր հետաքրքրված:

- Կապ տուր,- դիրքի պատասխանատուն դիմեց կապավորին,- կապ տուր, հաղորդիր, որ X դիրքի ուղղությամբ հարձակում է... Հրամանը մնաց կիսատ, արկը պայթեց հենց կապավորի և դիրքի պատասխանատուի մոտ: Առանց կապ տալու, ու առանց հրամանատարի տղաներն անցան շրջանաձև պաշտպանության, որովհետև թշնամին արկկոծությունից հետո անցավ բացահայտ գրոհի... Տղերքը կրակում էին որքան հնարավոր է ճշգրիտ թիրախավորելով, քանի որ ամեն մի փամփուշտը մեծ նշանակություն ուներ, որովհետև ժամանակ չկար փամփուշտի հետևից գնալու, որվհետև կապավորն այլևս զոհված էր, կապի սարքավորումը վնասված և կապ տալ հնարավոր չէր...

Թշնամու բազմաքանակ խաժամուժը լցվեց դիրք, սկսվեց ձեռնամարտ , վարկյանները ժամեր էին թվում, թշնամին գալիս ու գալիս էր: Տասնչորս հոգով կռվում էին անթիվ ու անհամար թվացող թշնամու դեմ... ,, Դիրքը չպետք է թողնենք,, , - տղերքից ամեն մեկի մտքում սա էր, բայց ուժերն անհավասար էին: Քանի գնում տղերքի շարքերը նոսրանում էին, այլ ելք չկար պետք է անձնուրաց զոհվել, այլապես կսպանվես...

-Ես ձեր մաման,-ասեց ու նռնակի օղը քաշեց ՆԱ՝ իր հետ պայթեցնելով թշնամու տասնյակ խաժամուժի...

Լուսացավ, դիրքը իսկական արյան ծով էր, այստեղ հերոսաբար նահատակվեցին տղերք, ովքեր ամեն երեկո նստում ու իրենց ապագայից ու երազանքներից էին խոսում, իրենց մոր թխած համով գաթայից ու սիրած աղջկա վերջին համբյուրից, կամանդիրին իրենց հարսանիքի քավորի պատվավոր առաջարկ անում... Հայոց զինվորը զոհվեց, որ ես այսօր ասեմ՝ ջան Հայաստանս, ոչ թե ա՜խ Հայաստանս...

Կարեն Հովհաննիսյան