Համաձայն եմ Հայրիկյանի հետ ամեն ինչում: Միայն մեկ վերապահում ունեմ: Սերժ Սարգսյանին, Հրանտ Բագրատյանի եւ Րաֆֆի Հովհաննիսյանին ,,թիմակից,, համարելն ու նույնացնելը: Սա սկզբունքային խնդիր է, որովհետեւ Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, որ որպես Արտաքին Գործերի նախարար եղավ առաջինն ու տակավին վերջինը հենց Թուրքիայի մեջ պահանջատիրական խնդրով հանդես եկող հանրապետության պետական պաշտոնյա եւ դիվանագետ, որից անմիջապես հետո Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի որոշումով էլ հեռացվեց պաշտոնից ինքնուրույն ու արդարամիտ գործունեության համար, նույնացնել Հրանտի եւ Սերժի հետ անհնարին է: Ինչու՞ եմ համարում սկզբունքային խնդիր...Որովհետեւ իրականում հստակ ու հասկանալի է, թե նրան պաշտոնանկ անելու հանգամանքը պայմանավորված չէր միայն Թուրքիայի մեջ ելույթով , այլ առհասարակ ժամանակի իշխանությունների ապիկարությունների հետ Հովհաննիսյանի անհամաձայնությունները: Եթե խոսքը վերաբերեր լիպարիտյաններին ու օսկանյաններին՝ ուրիշ բան: Բայց Րաֆֆի Հովհաննիսյանի պարագային գործ ունենք նախ.
1. Այսպես ասած՝ մաքուր մնացած քաղաքական գործիչի հետ անմաքուր քաղաքական միջավայրում:
2. Քաղաքական ու ազգային գործիչի հետ, որ ԾՐԱԳԻՐ ունի եւ որն իր հիմքում, կամ հեռանկարի մեջ շատ չի տարբերվում Հայրիկյանի ծրագրից: Ուրեմն թերեւս իսկապես նրան բնորոշողը չհամարենք իր ,,նախկին,, լինելը: Մի բան, որ չի վերաբերում Բագրատյանին եւ այլոց:
Ի դեպ, ինքը Պարույր Հայրիկյանը, 96-ին զորակցելով, կամ միանալով, կամ սատարելով Վազգեն Մանուկյանին, ի պատիվ իրեն՝ հենց այս սկզբունքով առաջնորդվեց: Որովհետեւ Վազգեն Մանուկյանի նույնպես նախկին պաշտոնյա լինելը բավական չէր նրան ԼՏՊ-ական թիմին կցելու կամ նույնացնելու համար: