Որքան երկար եմ ապրում, այնքան ավելի եմ զարմանում մարդկանց լիակատար թուլության վրա: Նրանք ջանում են կատարել իրենց պարտքը, ազնվորեն ցանկանում են անել այն բոլորն, ինչ իրենցից է կախված, փնտրում են ուղիղ ճանապարհներ, բայց նրանք ապշելու չափ թույլ են: Այդ պատճառով էլ ես կարծում եմ, որ պետք է խղճալ նրանք և առավելագույն ներողամտություն հանդես բերել:

 

Վախենամ, թե բավականին հիմար կհնչի, սակայն հիմա լեզվիս վրա ավելի հաճախ են պտույտ գալիս այս բառերը. «Ներիր նրանց, քանի որ չգիտեն, թե ինչ են անում»:

 

ՍՈՄԵՐՍԵԹ ՄՈԵՄ
«Կարուսելը» գրքից

 

Հովիկ Չարխչյան