Կապ չունի թէ որտեղ կը թաղեն մարդուն: Իր ծննդավայրում, մոռացված մի վայրում թէ Պանթէոններում. Մէկ է նա չկա այլեւս: Իսկ նոքա որ կը հիշեն զինք, կը պահեն իր վառ յիշատակը իրենց հոգում, անգիր կանեն իր տողերը, կ'ասմունքեն Սիրոյ, արցունքի, գարնան թէ անձրեւաբեր օրերին ... մեկ է նրան կհիշեն ու կ'ապրեն իրմով: Հովհաննէս Գրիգորեանը այն մեծերից է որոնց համար ոչ մի նշանակություն չունի թէ որտեղ են հիվանդացել, ցաւացել, մահացել ու ապա թաղվել .... Եկէք ողջերի մեր կռիվները մեռելներին չխառնենք. հատկապես երբ մահացողը Հովհաննես Գրիգորյանի նման հզօր բանաստեղծ է: Մահը շատախաօսություն չի սիրում. Մահը. նա Պօէտների թագն ու թիկունքն է: Այսքանը:
