«...Ափսոսում եմ իրենց, ափսոսում եմ հատկապես Հրանտին, որ մասնակից է այս խեղկատակությանը (Րաֆֆիից սպասելի էր, մյուսների մասին խոսելը ավելորդ է), ինչու՞ նա բռնեց ինքնաոչնչացման ճանապարհը, եթե իր նպատակը Սերժ Սարգսյանի մոտ վարչապետ կամ նախարար աշխատելն է, ապա ես խղճում եմ և՛ իրեն, և՛ իր աջակիցներին:
Մինչև 2007թ. սեպտեմբերի 21-ը Հրանտը և մյուսները կարո՞ղ էին ժողովուրդ հավաքել, այդ ժողովրդի մեջ հպարտանալ իբրև պատերազմում հաղթանակած վարչապետ: Տեր-Պետրոսյանի կողքին կանգնելով և միասնական թիմով աշխատելով էր, որ յուրաքանչյուրն արժեվորվեց, բարձրացավ (ոչ մեկի ներդրումը չենք ուրանում, եթե իրենք իրենց չուրանային): Եվ ճիշտ հակառակը, միասնական թիմը լքելուց նրանցից յուրաքանչյուրը փչանում և արժեզրկվում է: Սրանցից ոչ մեկի շուրջ, այդ թվում և Հրանտի, համախմբում հնարավոր չէ:...» Ալիս Դուրյան