Ֆեդերիկո Գարսիա Լորկա
Համո Սահյանի թարգմանությամբ
Անքուն քաղաք
(Գիշերանկար Բրուկլինյան կամուրջի)
Ոչ ոք չի քնում այս երկնքի տակ,
Ոչ ոք, ոչ մի մարդ: Ոչ ոք չի քնում:
Լուսնային գունատ ուրվականներն են
Թափառում իրենց խրճիթների շուրջ:
Այստեղ, այս անքուն գիշերների մեջ
Իժերն են խայթում սրտերը մարդկանց,
Իսկ բոլոր նրանց, ովքեր ուզում են
Կոտրված սրտով փախչել այստեղից,
Հետապնդում են հսկայամարմին
Կոկորդիլոսներ,
Պահված փողոցի մութ անկյուններում,
Աստղեր, անտարբեր ձեր թույլ բողոքին,
Ոչ ոք չի քնում այս երկնքի տակ:
Ոչ ոք, ոչ մի մարդ: Ոչ ոք չի քնում:
Մի մեռել հեռու գերեզմանոցում
Երեք տարի է գանգատ է անում
Գիշեր ու ցերեկ, որ իր ոտքերը
Ցավում են անգամ գերեզմանի մեջ,-
Իսկ փոքրիկ տղան,
Որին թաղել են այսօր առավոտ,
Այնպես հեծկլտաց, որ հարկադրված
Շներ կանչեցին՝ ձայնը սաստելու:
Կյանքը երազ չէ, ոչ, բոլորովին:
Լսեցեք հիմա:
Մենք սանդուղքներից ընկնում ենք ներքև,
Որպեսզի մի քիչ խոնավ հող ուտենք
Կամ թե ձյուների բարձունքն ենք ելնում
Ընկղմված մռայլ շուշանների մեջ:
Սակայն քուն չկա, մոռացում չկա
Եվ չկա երազ,
Մարմին կա միայն, կենդանի մարմին:
Համբույրներն այստեղ
Կապում են բերանն ուրիշ բերանի
Մազանոթների խճճված ցանցով:
Իսկ ով տակավին գիտե ցավ զգալ,
Նա ցավը կզգա ամեն ակնթարթ:
Իսկ նա, ով մահից վախենալ գիտե,
Կտանի մահն իր ուսերի վրա:
