Նախագահի թեկնածու Անդրիաս Ղուկասյանը հայտարարել է, որ փետրվարի 18-ին նա կլինի միակ մարդը, ով ընդվզել է համակարգի դեմ (1in.am): Արդյո՞ք նախագահի թեկնածուի նպատակը պետք է լինի «համակարգի դեմ ընդվզողի» կերպար ստեղծելը:
Դա կարող է որպես միջոց ծառայել, բայց ոչ նպատակ: Իհարկե տեսականորեն կարելի է մտածել, որ Ղուկասյանն այս ընտրություններում առաջադրվելով մտածում է հաջորդ ընտրությունների մասին, սակայն դա այլ հարց է: Ինչ վերաբերվում է հացադուլին, ապա այն ինքնին քաղաքական պայքարի ձև է, ինչի միջոցով տարբեր ժամանակաշրջաններում որոշակի խնդիրներ իսկապես լուծվել են, սակայն այս իրավիճակում համարել, որ հացադուլը կլուծի նախագահի թեկնածու գլխավոր նպատակը՝ հաղթել նախագահական ընտրություններին, անհնար է:
Մյուս կողմից, Անդրիաս Ղուկասյանը հասարակության լայն շրջանակների համար ոչ ճանաչելի կերպար է: Այս տեսանկյունից, հացադուլային պայքարը նրան հնարավորություն կտա, ոչ միայն ուշադրությունն իր վրա սևեռել, ճանաչելիության խնդիր լուծել, այլ որպես «պայքարող տեսակ» լրացուցիչ քվեներ ակնկալել, ինչը նրա՝ ոչ մեծ ռեսուրսների պայմաններում ձայներ հավաքելու վատ տարբերակ չէ:
Միաժամանակ Ա. Ղուկասյանի հայտարությունը, թե «փետրվարի 18-ին նա կլինի միակ մարդը, ով ընդվզել է համակարգի դեմ» ցույց է տալիս, որ թեկնածուն, գնահատելով իր հնարավորությունները, որպես նպատակ հռչակել է «ընդվզողի» կերպարի ստեղծումը, ինչն ըստ երևույթի ընտրություններից հետո այլ՝ այս պահին միայն իրեն հայտնի նպատակի է ծառայելու: