Հովհաննես Շիրազ
Ավետիք Իսահակյանի մահվան տարելիցին, որին մասնակցում էին նաև Շիրազն ու մի քանի գրաքննադատներ, ներկաներից մեկն առիթը բաց չի թողել Շիրազի կենացը խմելու համար: Սեղանի մյուս ծայրից նա անընդհատ ձգվում էր, ուզում էր բաժակը շրխկացնել, բայց չէր ստացվում: Վերջը դիմում է համարձակ քայլի. կանգնում է սեղանի վրա և, խորտիկները կոխ տալով, մոտենում Շիրազին.
-Շիրա´զ ջան, քու ցավը տանեմ, եկել եմ, որ մոտիկից քու կենացդ խմեմ: Դու շատ մենծ մարդ ես ու մենծ գրող: Հմը՜…խասյաթդ քիչմը ք… է:
Շիրազն իրեն չի կորցնում և պատասխանում է.
- Էդ ըսածիդ առաջին մասը ամեն տեղ տարածիր, իսկ երկրորդ մասը պահիր բերանիդ մեջ և ատամներդ ամուր սեղմիր վրան:
Ներկաները քահ-քահ ծիծաղում են և տեղերից բղավում.
- Տասով զրո' հօգուտ Շիրազի:
Մի անգամ երևանյան սրճարաններից մեկում Շիրազը արքայավայել սուրճ էր խմում, երբ նրան է մոտենում մի գրաքննադատ և ասում.
- Շիրազ ջան, քեզանից պիտի խնդրեմ քո կյանքի և գրական գործունեության վերաբերյալ առանձին տվյալներ:
- Իսկ ինչո՞ւ,- հարցնում է Շիրազը:
- Քո մասին մի գիրք եմ գրելու,- պատասխանում է գրաքննադատը:
- Դու նապաստակի սիրտ ունես, ինչպե՞ս ես առյուծի մասին գիրք գրելու: Իմ մասին գիրք գրողը նախ պետք է լավ հասկանա իմ գործերի բուն ոգին, ապա կարենա տասնյակ «պատռած» բերաններ փակել:
