Կարմիր կովը կաշին չի փոխի...
Քայլում ու խորհում էի մեր պապերից ժառանգած այս ասույթի իմաստի մասին:
Արդյոք ի ծնե բարին կարող է չար լինել ? Միայն հեքիաթներում է բարին հաղթում չարին: Հեքիաթներում ? Գուցե մայաներն էլ էին չար, որ բոլորին թվում էր թե կործանվելու է աշխարհը ? Չէ, բարին այստեղ էլ հաղթեց, չկործանվեց... բայց...
Միթե ճիշտ են նրանք, որ կարող են չարին ու չարակամին, քծնողին ու բանսարկուին, լլկողին ու դահճին, դաժանին ու ստորին, լպրծունին ու ստորաքարշին, մորթապաշտին ու եսասերին... դասել ուժեղների շարքին... Եթե ոչ, ապա ինչու են...
Անմնացորդ հետևում նրանց, կատարում նրանց կամքը, ենթարկվում նրանց... Ինչ է, վախենում են ոչ բարյացկամ վերաբերմունքից, անպատվությունից... Ժպտում են երեսին, գովաբանում, բայց առաջինը հենց նմաններին են վատաբանում ու անդունդի անհունը գլորում...
Իսկ բարուն... Այո, բարին արժանապատվություն ունի, այո, բարին կհաղթի, այո, բարությամբ կարող են վերափոխել կյանքը, այո, բարի ու գեղեցիկ արարքները կարող են կատարել միայն բարի մարդիկ... Կարող է ետևից ասեն միամիտ ու ... Թքած...
ԲԱՐԻ ԵՂԵՔ, ՄԱՐԴԻԿ... ՔԱՆԻ ԴԵՌ ՈՒՇ ՉԷ...
ՀԻՇԵՔ, ՈՐ ԳԵՂԵՑԻԿՆ Է ՓՈԽՈՒՄ ԱՇԽԱՐՀԸ...
ԿԱՐՄԻՐ ԿՈՎԸ ԿԱՇԻՆ ՉԻ ՓՈԽՈՒՄ...