Ես նայում էին նրան, նա նայում էր ինձ:
Եթե ոտքս մի փոքր ետ քաշեի, հաստատ ներս կմտներ, բայց ես հատուկ տեղիցս չէի շարժվում, շարունակելով մութ պահել նրա համար այդքան հետաքրքիր բնակարանը:
Հագին ցնցոտիներ չէին, ոչ էլ վատ էր բուրում: Եղունգները մաքուր էին, միայն ձեռքերի վրայի լաքաներն էին հուշում նրա կարգավիճակի մասին, այն էլ' շատ թեթև:
Ես ուսումնասիրում էի նրան: Սպասում էի: Իսկ նա լռում էր: Ես էլ էի լուռ:
- Ո՞վ է, – ներսից ձայն տվեց տատիս:
- Հեչ, տատ, հեսա կգամ:
Աչքերիս ինչի՞ չէր նայում…
- Դուռը ինչի՞ ես բաց թողել, – էլի ջղայնացավ տատիս:
- Տատ, գալիս եմ, – ու մնացի կանգնած:
Իմ հետ ոչինչ չէր կատարվում: Միայն ինչ որ կարևոր բան էր կոտրվել: Այնքան կուզեի իմ փոխարեն տատիս դուռը բացեր, տար այդ մի քանի հարյուր դրամը, փակեր, իսկ ես այդպես էլ չիմանայի, որ նա…
Ջղային շարժումներով շորերն էր ուղղում. մեկ վերնաշապիկը, մեկ մազերը, մեկ ձեռքի չեղած ժամացուցը…
- Ինչքա՞ն է պետք, – ուզում էի հարցնել ես, բայց այդ բառերը կճնշեին առանց այդ էլ լարումից ուր որ է պայթող մթնոլորտը:
- Ես գնամ, – վերջապես ասաց նա:
- Ու՞ր:
- Գրողի ծոցը…
Ամաչեց: Շուռ եկավ ու կտրուկ հեռացավ:
Չորս երկար տարիներ նրան էի սիրել: Գնալ դպրոց, նշանակում էր տեսնել նրան, երբեմն բարևել, ապրել նրանով, սովորել նրա համար:
Դասատուներից թաքուն սեղանիս վրա նրա անունն էի գրիչով փորագրել: Մի օր էլ իմ անունը հայտվեց նույն սեղանին: Երկխոսությունը շարունակվեց երկու տարի: Հետո սեղանները փոխեցին:
Հետո մենք առաջին անգամ հանդիպեցինք դպրոցից դուրս: Հետո նա գնաց ու խառնվեց ամբոխին: Հետո, հետո, հետո…
Երանի տատիս իմ փոխարեն դուռը բացեր, տար այդ մի քանի հարյուր դրամը, փակեր, իսկ ես այդպես էլ չիմանայի, որ նա…
Ես փակեցի դուռը:
