«Օրինաց երկիր» կուսակցության համահիմնադիր, ՀՀ ԱԺ նախկին նախագահ, ԱԽ նախկին քարտուղար, ՀՀ-ում Ռուսաստանի Տարածաշրջանային ակադեմիայի (ՀԱՊԿ և ԵԱՏՄ) խորհրդի նախագահ Արթուր Բաղդասարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրառում է կատարել.
«Վերջին օրերի իմ խոհերից։ Գրում եմ ի պատասխան բազմաթիվ հարցերի ։
Ցավոք, բազմաթիվ սխալներ եղան մեր երկրում և դրա հիմնական պատճառները թերևս այն էր, որ մեր պետությունը չէր կառավարվում ինստիտուցիոնալ մեխանիզմներով, չկար ռազմավարական պլանավորում, չէին հաշվարկվում անվտանգային միջավայրի ռեալ սպառնալիքները, չէին սահմանվում ռազմական անվտանգության և զինված ուժերի ինստիտուցիոնալ զարգացման հիմնական ուղենիշները, բացակայում էր կազմակերպված աշխատանքը օպերատիվ իրավիճակի օբյեկտիվ գնահատման, վերլուծության, հակազդման գործողությունները քաղաքական, դիվանագիտական, ռազմական, հետախուզական, տեղեկատվական և բազմաթիվ այլ ուղղություններով։
Ժամանակին ես մեծ աշխատանք եմ կատարել իմ ընկերների հետ միասին, ըստ որում առանց թմբկահարելու, զարգացնելու համար հայ-ռուսական երկկողմ դաշնակցային հարաբերությունները, ինչպես երկկողմ, այնպես էլ բազմակողմ ֆորմատներով, նախաձեռնողն ենք եղել անվտանգային միջավայրի զարգացմանն առնչվող բազմաթիվ նախաձեռնությունների, կոնկրետ քայլերի, գործողությունների, հիմնադիրն ենք եղել առանցքային ռազմաքաղաքական և անվտանգային ոլորտին առնչվող իրավական բազայի ձևավորմանը և բազմաթիվ այլ իրողություններ։
Այն ներառել է նաև մեր անվտանգությանը, զինված ուժերին, 102 ռազմական բազայի արդիականացմանը, հայկական ռազմարդյունաբերությանը, տեղեկատվական անվտանգության համակարգի զարգացմանը, Հայաստանում Ռուսաստանի սահմանապահ ենթակառուցվածքների զարգացմանը առնչվող և բազմաթիվ այլ հարցեր։
Ելնելով ստեղծված բարդ իրավիճակից, առաջիկա հրատապ խնդիրները ես կբաժանեի երեք մասի.
Առաջինը՝ հումանիտար հարցեր, ներառյալ գերիների վերադարձ, անհետ կորածների որոնողական աշխատանքներ, դիերի փոխանակման ավարտ, մեր հայրենակիցների վերադարձ հարազատ բնակավայրեր, անօթևանների խնդրի լուծում:
Երկրորդը՝ սահմանների դեմարկացիա՝ պրոֆեսիոնալ մասնագետների և ժամանակակից տեխնիկական միջոցների ներգրավմամբ, սահմանային նոր ենթակառուցվածքների կառուցում, ականազերծման աշխատանքների իրականացում, ռուսական սահմանապահ ծառայությունների, հայկական բանակային ստորաբաժանումների ճիշտ տեղակայում։ Ըստ որում այս աշխատանքները պետք է կատարվեն ՌԴ մեր գործընկերների և այլ շահագրգիռ միջազգային կառույցների ակտիվ ներգրավմամբ։
Երրորդը՝ իշխանության և ընդդիմության միջև երկխոսության հարթակի ձևավորմամբ արտահերթ ընտրությունների ճանապարհային քարտեզի մշակում։ Արտահերթ ընտրությունների անհրաժեշտության մասին խոսել եմ հրապարակային, քանի որ ունենք բոլորովին նոր իրավիճակ։
Իշխանության պատասխանատվությունը, որի մասին շատ է խոսվում նախ և առաջ նշանակում է, եթե կուզեք առաջին հերթին նշանակում է վստահության քվեի խնդրի լուծում։ Անհնար է ազգի համար նման շրջադարձային որոշում կայացնելուց հետո իշխանությունը չդնի իր վստահության հարցը ժողովրդի դատին: Դա սոսկ ժամանակի հարց է և նաև դրան հանգելու ձևի։ Եվ ես համոզված կողմնակիցն եմ, որ այն տեղի ունենա իշխանության և ընդդիմության միջև քաղաքակիրթ բանակցությունների ձևով և արդյունքում, առանց ցնցումների և հստակ ճանապարհային քարտեզով, որի մեջ պետք է ներառվեն երկու առանցքային խնդիր սահմանադրական փոփոխություններով կառավարման ձևի փոփոխության իրականացում՝ անցում կատարելով կիսանախագահական կառավարման համակարգին և 100% համամասնական համակարգին՝ առանց ռեյտինգային համակարգի, որին մենք ի սկզբանե դեմ ենք եղել։
Մեզ պես երկրի համար մեծ շռայլություն է իմիտացիոն խորհրդարանական համակարգը, այն դեպքում, երբ վարչապետի գերլիազորություններն ավելին են քան նախագահական կառավարմամբ երկրներում նախագահի լիազորությունները, ինչը և բերում է անձիշխանության, այլ ոչ թե համակարգային և ինստիտուցիոնալ կառավարման համակարգի։ Նույնը վերաբերվում է նաև արատավոր ռեյտինգային համակարգին։ Վստահ եմ, որ հենց ընտրություններն են և դրա արդյունքում ձևավորված ժողովրդական իշխանությունն է, որ պետք է գա լուծելու մեր ազգի առջև ծառացած լրջագույն մարտահրավերները։
Ապագայի իշխանությունը անպայման պետք է լինի կիրթ, գրագետ, փորձառու և հիմնված լինի ազգային միասնության, համաձայնության և համախոհության հենքի վրա։ Պետք է հիմնովին բացառվի հասարակությունը գույների բաժանելու, իրար դեմ հանելու, հայհոյախոսություների, թշնամանքի և ատելության մթնոլորտն ու արատավոր գործելաոճը։ Միթե քիչ թշնամիներ ունենք, որ հիմա ներքին թշնամություն ենք հրահրում և տարածում։ Համոզված եմ, որ հաջողության հասնելու համար երկրում պետք է ձևավորվի լայնախոհության և միասնականության մթնոլորտ։ Անթույլատրելի է այլևս անսխալականության բարդույթով տառապող, հանդուրժողականությունը և համախոհութունը մերժող 30-ամյա տևողությամբ ձգվող անձնիշխանության կործանարար համակարգը։ Մենք պետք է ստեղծենք ուժեղ, պատասխանատու պետություն, ամուր ինսիտուցիոնալ հենքով, կառավարման քաղաքակիրթ համակարգով, զսպման և հակակշիռների արդյունավետ մեխանիզմներով։ Այսքանը գլխավորի մասին։
Երկու խոսքով իմ մասին, քանի որ շատ են հարցնում։։ Ես պաշտոն չեմ ուզում, հիմա ունեմ պատվաբեր ոչ թե պաշտոն, այլ պաշտոններ, հրաշալի ընկերներ, նաև փայլուն միջազգային կապեր, հրաշալի ընտանիք և ինչպես նշել եմ , սպասում եմ անհամբեր թոռնիկիս ծննդյանը։ Կրկնում եմ չարախոսների համար պաշտոն ինձ հարկավոր չէ և հիշեցնում եմ երկու անգամ հրաժարական եմ տվել երկրի բարձրագույն պաշտոններից կամովին՝ Ռ. Քոչարյանի հետ ունեցած տարաձայնությունների հետևանքով 2006թ. հրաժարական եմ տվել ԱԺ Նախագահի պաշտոնից, իսկ 2014թ. ԱԽ քարտուղարի պաշտոնից՝ Սերժ Սարգսյանի հետ ունեցած տարաձայնությունների պատճառով, որի առաջարկով կոալիցիա կազմեցի նախագահական ընտրություններում երրորդ տեղը գրավելուց հետո, կրկնում եմ երրորդ տեղը, իսկ երկրորդ տեղում գտնվում էր Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, ում ի դեպ շատերը ուզում էին, որ միանայի և էլի շատ շատերը ոչ:
Վերջինս 2008թ-ին չշարունակեց պայքարը, հետևաբար հասկանալի չէր, թե ում պետք է միանայի, եթե չեղավ երկրորդ փուլ, և ես 2008-ի մայիսին դարձա Ախ քարտուղար, ստեղծեցի ուժեղ կառույց, որը քայքայվեց այս 12 տարիների ընթացքում, մինչդեռ այն այնքան կարևոր դեր կարող էր խաղալ այս դժնդակ պատերազմի օրերին։
Այնպես որ, կրկնվում եմ թերևս, բայց երկու անգամ եմ կամովին հեռացել երկրի 2-րդ և 4-րդ պաշտոններից ելնելով իմ սկզբունքներից։ Սխալվել եմ արդյոք, որ ստանձնել եմ բարձր պաշտոններ, իսկ հետո հրաժարվել եմ դրանցից։ Գուցե, բայց դա արել եմ հավատով, ձևավորել եմ ուժեղ կառույցներ, տվել եմ դրանց նոր կշիռ և հեղինակություն, փորձել եմ անել ավելին, փոխել իշխանությունը ներսից, չի ստացվել ,թողել հեռացել եմ։ Բերեք ևս նման մի օրինակ։ Ուղղակի չկա։
Այնպես որ ինձ համար ուղղակի և՛ ցավալի, և՛ ծիծաղելի է ինչ որ պաշտոնների մասին խոսելը։ Ես ունեմ կրթություն, գիտությունների դոկտոր եմ, պրոֆեսոր, մի քանի, այդ թվում՝ Միջազգային Ակադեմիաների իսկական անդամ, ունեմ փորձ, կապեր, որոնք ծառայեցնում եմ իմ հայրենիքին, ինչքանով որ կարող եմ։
Նախկինում էլ, այժմ էլ և միշտ ծառայել եմ ու միշտ ծառայելու եմ Հայաստանի Հանրապետության և ՀՀ քաղաքացու շահին, եթե որևէ տեղ, որևէ կերպ հնարվորություն ունենամ իմ երկրի անվտանգության, խաղաղության և զարգացման համար որևէ բան անելու, ապա անելու։
Առողջ եղեք հոգով և մարմնով»։
