Փաշինյանն իր հերթական երկարաշունչ ասուլիսի ժամանակ պնդեց, որ կեղծվել են, մասնավորապես, 1996–ի նախագահական ընտրությունները։
Երկու հարց այս կապակցությամբ.
1. Եթե Փաշինյանը համոզված է, որ կեղծվել են 1996–ի նախագահական ընտրությունները, ապա ինչո՞ւ, իր ոճին հավատարիմ, քրեական գործեր չի հարուցում և իրավական առումով չի անդրադառնում ընտրակեղծիքներին, դրան հաջորդած ծեծ ու ջարդին, քաղաքական հետապնդումներին, վայրագություններին և այլն։ Չէ՞ որ դասական առումով սահմանադրական կարգի տապալում տեղի է ունեցել հենց 1996–ի նախագահական ընտրությունների ժամանակ։ Այդ մասին կան ոչ միայն քաղաքական գործիչների (այդ թվում՝ տերպետրոսյանական թիմի կարկառուն ներկայացուցիչների), այլ նաև միջազգային կառույցների (մասնավորապես՝ ԱՄՆ պետդեպի) վկայությունները և գնահատականները։
Ի դեպ, և՛ 1996–ից, և՛ դրան հաջորդած մյուս ընտրություններից հետո տեղի ունեցած քաղաքական զարգացումների արդյունքում եղել են ֆիզիկապես տուժված քաղաքացիներին (մահվան ելքով կամ առողջության վնասումով), բայց վարչապետը պետբյուջեի հաշվին գումարներ է վճարում միայն 2008–ի հետ կապված մարդկանց։ Ինչո՞ւ է այդպես ստացվում։ Ներքուստ սեփական մեղքի զգացո՞ւմ ունի նա։ 2008–ին տուժածներն ավելի՞ հավասար են, քան մյուսները։
2. Եթե Փաշինյանը համոզված է, որ կեղծվել են 1996–ի նախագահական ընտրությունները, ապա ինչպե՞ս էր Տեր–Պետրոսյանին աջակցում 2008–ի նախագահական ընտրությունների ժամանակ և ինչպես էր մարտի մեկին ղեկավարում փողոցային անկարգությունները՝ հանուն «չարիքի իշխանության» վերականգնման։ Չէ՞ որ, ինչպես ինքն է սիրում ձևակերպել, ժողովրդից գողացած քվեներին առնչվող հանցագործությունները վաղեմության ժամկետ չունեն։
Անդրանիկ Թևանյանի ֆեյսբուքյան էջից:
