«Ասում եք՝ հեղափոխությու՞ն։ Չգիտեմ։ Հնարավոր է։
…Պարզապես ես մի քիչ այլ պատկերացումներ ունեի հեղափոխությունների՝ դրանց գաղափարական հենքի, նախապատրաստական աշխատանքների, ընթացքի, ավարտի ու ազդեցությունների մասին։
Բայց միթե՞ ամեն ինչ այդքան հեշտ ու պարզ է։ Թե՞ դա փոքր պետությունների հատկանիշ է, երբ մեկ օրում ուզում ես հասնել նրան, ինչի համար ուրիշներին դարեր են պետք եկել։ Եվ դրա համար նորից եմ հարց տալիս։ Ի՞նչ հեղափոխության մասին է խոսքը։ Քրեաօլիգարխիկ ռեժիմը փոխվեց սորոսածին կառավարությա՞մբ։ Ու դա կոչենք հեղափոխությու՞ն։ Լավ։ Ուրեմն հաջորդ քայլին ստիպված կլինենք սպասել ծառուկյանաստեղծ կամ նման մի օլիգարխագեն կառավարության։ Կեցցե՛ հեղափոխությունը…
…Գիտեք՝ էս ամբողջ պատմության մեջ մի բան է շատ ջղայնացնում, մի բան էլ՝ մխիթարում։ Վատից սկսեմ։ Այն, որ չկան պատմաբանների, փիլիսոփաների, հասարակագետերի և այլ մասնագետների ադեկվատ գնահատականներ։ Էյֆորիայի ալիքը, ցավոք, գրեթե բոլորին է պատել։
Իսկ մխիթարողն այն է, որ համատարած էյֆորիայի մեջ ես կարողացա գտնել այն մարդուն, որը թեև սրտանց ուզում էր փողոց դուրս գար և «մերժեր Սերժին», բայց վստահեց իմ փաստարկներին ու չդարձավ վատ գործի մասնակից։ Իմ կարծիքով իրական հեղափոխության ակունքներում հենց նա է կանգնելու։ Ու նրա նման հազարներն ու հարյուր հազարները։ Մարդիկ, ովքեր կարողանում են վեր կանգնել ամեն ինչից ու աղմուկի մեջ լսել այն, ինչն իսկապես կարևոր է։
Եվ ուրեմն Աստված պահապան մեր Հայրենիքին։ Ու թող որ իրական հեղափոխությունը կայանա»։
Գրառումը՝ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանի
