Երեկ հայտարարվեց, որ Չինաստանը Հայաստանում դեսպանության նոր շենք կունենա, որը Եվրասիական տարածաշրջանում չինական ամենախոշոր դեսպանութուններից մեկն է լինելու։ Ի դեպ նշեմ, որ աշխարհում ամենամեծ դեսպանությունը ՌԴ դեսպանությունն է Պեկինում, իսկ երկրորդ ամենամեծը՝ չինականը Մոսկվայում։ Խոշոր դեսպանություն ունենալը, իհարկե կարևոր երևույթ է և նշանակում է, որ Չինաստանը տարածաշրջանում իր ներկայությունը պատկերացնում է Հայաստանի միջոցով։ Ակնհայտ է, որ այդ կամուրջը չեր կարող լինել եվրոպական կողմնորոշմամբ Վրաստանը, կամ թուրքական կողմնորոշմամբ Ադրբեջանը։

Ցանկանում եմ անդրադառնալ հայ-չինական հարաբերությունների մի քանի նրբերանգների, որոնց մասին ընդհանրապես չի խոսվում։ Օրինակ, բացառիկ այս նախադասությունը, որը մշտապես հնչում է երկու կողմից էլ՝ ընդհուպ նախագահների մակարդակով. «Քաղաքական հարթությունում մեր հարաբերությունները բնորոշվում են որևէ հիմնախնդրի բացակայությամբ, տարածաշրջանային և միջազգային հիմնական խնդիրների վերաբերյալ համընկնող կամ մոտ տեսակետների առկայությամբ:» Հասկանու՞մ ենք արդյոք այս նախադասության ողջ էությունն ու տրամաբանությունը։
Արդյո՞ք մենք ճիշտ ենք գնահատել
«ՀՀ և ՉԺՀ բարեկամական համագործակցության, հարաբերությունների հետագա զարգացման և խորացման մասին» համատեղ հռչակագրի բացառիկ դրույթները։ Եվ վերջապես, արդյո՞ք մենք գիտկցում ենք, թե չինական ինչ զինատեսակներ է Հայաստանը ձեռք բերել, և որ ամենակարևորն է, ինչ կոնկրետ իրադարձություններից հետո։

Երբ այս նրբություններին հստակ գնահատական տանք, կհասկանանք հայ-չինական քաղաքական հարաբերությունների ողջ բացառիկությունն ու դրա կարևորությունը փոքրիկ Հայաստանի համար։