Հավատի շունչը, հույսի նվիրումը կորել է, գտնել է պետք... չկա: Ասում են գնա ու պարտք տուր, պարտք գտի, գտի կորցրու, հետո մի օր էլ քեզ կվերցնեն ու կգողանան...Զգում եք, որ ցուրտ է, որովհետեւ չկա անկեղծության ջերմությունը, զգացմունքի հուրը, որովհետեւ նրանք խոսում են լեզվով, իսկ սիրտները շատ է հեռու, եւ զզվում եք վերջապես: Սրանք ոչինչ չեն սիրում, այլ ցույց են տալիս, թե սիրում են: Ամեն բան ինքնանպատակ է, որտեղ սեփական երկրի, հողի, գույնի, արժեքը գնում խառնվում է ջհանդամի գյոռը, գրողի ծոցը թողած...