Մենք՝ որպես հասարակություն, մարդկանց չենք կարողանում գնահատել կենդանության օրոք։ «Գնա մեռի արի սիրեմ»-ը բավական ակտուալ է մեզանում։
Հայ քաղաքական և մշակութային էլիտաների, եթե իհարկե վերջիններս գոյություն ունեն, ներկայացուցիչները արժանվույնս չեն գնահատվում և շատերի մասին էլ տեղեկանում ենք նրանց մահվանից հետո։
Փոխարենը իրենց կյանքի օրոք անսահման գնահատվում են «մասայական արվեստի» ներկայացուցիչները։
Այ օրինակ հայ երիտասարդության քա՞նի տոկոսն էր ճանաչում Օֆելյա Համբարձումյանին, էլ չեմ ասում արժեվորում վերջինիս արվեստը, բայց «Որոգայթի Հովոներին» ու «Արմենչիկներին» գիտեն ու «գնահատում են» շատերը։
Գրիշա Աղաջանյան
