Այնքան հզոր և ուժեղ պետություն չենք, որ մեզ կարողանանք թույլ տալ այդքան բարոյական հաղթանակներ։
1994թ-ից հետո ապրելենք, ուրախացել և հպարտացել միայն բարոյական հաղթանակներով։
Հայաստանին անհրաժեշտ են ռեալ և իրականությունից չկտրված հաղթանակներ։ Հերիք է ժողովրդի էմոցիաների վրա խաղալով, նրանց կերակրել բարոյական հաղթանակներ, չնայած, եթե քեզ մեկ անգամից ավել հիմարացնում են, ապա դու ես մեղավոր։

Առանձին անհատներ ունեցել են հաղթանակներ, բայց հասարակությունը, որպես մեկ կենդանի օրգանիզմ, բարոյական հաղթանակից բացի, ոչինչ չի տեսել։
Ներքին քաղաքականության մեջ, ընտրությունները ընդդիմության կողմից վերջում համարվել են բարոյական հաղթանակներ, քանզի մեկ քայլով նպաստել են «որպեսզի քաղաքացին հասկանա, թե ինչքան վատ է ամենինչ»։
Արտաքին քաղաքականության մեջ մեր թշնամիների ձախողումները համարվել են մեր հաղթանակները, այնինչ, իրական հաղթանակ է քո իսկ գրանցած հաջողությունը։
«Վիեննայում Ալիևը չափալախ կերավ», «Լավրովն ու Քերրին չբարևեցին Ալիևին» սենց արտահայտությունները և լրատվամիջոցների կողմից տարածվող նյութերի վերնագրերը ևս մեկ անգամ ապացուցում են, որ այս հասարակությանը շատ բան պետք չէ, երջանիկ լինելու համար, կարևորը ռազմահայրենասիրության չափաբաժինը տեղը լինի, իսկ իրականությունը ոչ ոքի հարկավոր չէ։
Ո՞նցա էլի ստացվում, որ Ալիևնա չափալախը ուտում, բայց մենք ենք 800 հեկտար կորցնում։

Գրիշա Աղաջանյան