Անընդատ մի բան եմ մտածում: Բա եթե, Աստված չանի, իրոք լուրջ եւ մեծ կորուստներ ունենայինք ճակատում, եթե իրոք լուրջ անհաջողություններ լինեին (պատերազմ է ու ոչ ոք երաշխավորված չի նաեւ լուրջ անհաջողություններից), բա էդ ժամանակ, ներքաղաքական նպատակներով կամ էլ գերտերությունների շահերը սպասարկողներն ի՞նչ էին ասելու, ի՞նչ չափի քարոզչական արշավ էին սկսելու: Իրականում պատերազմում պարտվում է ոչ թե մետրեր ու կիլոմետրեր, այլ դիմադրության կամքը կորցնողը: Պատերազմի նպատակը հենց հակառակորդի դիմադրության կամքը կոտրելն է (ւստ Կլաուզեվիցի սահմանման):

Կարելի է կորցնել պայմանական 1000 մետր ու վերջո հաղթել, բայց կարելի է նաեւ 1 մետր կորցնելու հետո պարտվել՝ կախված դիմադրության ներուժից՝ նյութական թե հոգեւոր: Հիշեցնեմ, որ 1992-ի ամռանը կորցրել էինք Արցախի կեսը, եւ 92-ի սեպտեմբերին հյուսիսային ճակատն անցնում էր Գանձասարի մոտով, ու էն ժամանակ ո՛չ Քարվաճառ կար ազատագրված, ո՛չ էլ Աղդամ: Բայց երկու տարի անց լրիվ այլ վիճակ էր ճակատում.....: Պատերազմը մենակ մետրերով չի չափվում:

Հրանտ Տէր-Աբրահամեան