Առաջին անգամ ,երբ եղա Արևմտյան Հայաստանում և Թուրքիայում հասկացա, որ պետք անպայման սովորեմ թուրքերեն և քրդերեն: Հասկացա ,որ ինձ հարկավոր չէ միջնորդավորված խոսք, ես պետք է հասկանայի արդյո՞ք իրեն հայ անվանող քուրդը Հայ է թե՞ հերթական այն քուրդը ով ցանկանում է կպնել սրտիս զգայուն լարերին, իմանալու համար իրենց երևակայած հարստության վայրը, որն իբր գաղթի ժամանակ թաքցրել են մեր պապերը: Իսկապես մարդ պետք է իմանա իր թշնամու լեզուն:
Երբ ես սկսեցի հասականլ իրենց, երբ արդեն ականջ էի դնում իրենց փսփսոցներին հասկացա, որ այս մարդիք , քուրդ թե թուրք, մնացել են նույն քոչվորը, իրենք չունեն հայրենք հասկացողությունը, ամեն պահի կարող են հանուն փողի, ոսկու վաճառել իրենց կնոջն ու աղջկան: Չեմ չափազանցնում, իսպապես այդպես է սրանց հոգեբանությունը: Ես հիմա համոզված եմ, որ թե քրդական, թե թուրքական վերնախավում առևտուր է ընթանում: Համոզված եմ, որովհետև շատ լավ գիտեմ դրանց հոգեբանությունը ,դրանց ցեղատեսակ լինելու որակական հատկանիշները:
Կիլիկիա Հայաստան
