Մի անգամ ես հորս տարա «Ֆորդի» դիլերների ամենամյա խորհրդաժողովին: Երբ նիստն ավարտվեց, մենք որոշեցինք գնալ գոլֆ խաղալու: Թեև հայրս մինչ այդ երբեք մականը ձեռքը չէր առել, մենք նրան խնդրեցինք մասնակից դառնալ խաղին:

Առաջին հարվածը կատարելուց հետո նա ցատկոտելով սուրաց գնդակի ետևից և ամբողջ խաղի ընթացքում վազվզեց, թեև 70 տարեկան էր: Ես փորձեցի խաղաղեցնել նրան. «Հանգստացիր, հայրիկ: Գոլֆը խաղ է հանդարտ քայլքի համար»: Բայց պետք էր ճանաչել իմ հորը: Նա միշտ կարծում է, որ «իմաստ չունի քայլել, եթե կարելի է վազել»:

ԼԻ ՅԱԿԿՈԿԱ

Հովիկ Չարխչյան