Մի ժամանակ կարծում էի, որ մեր երկրում ապրող մարդկանց համար ամենաանտանելի բանն այստեղ տիրող անարդարությունն է ու զոռբաների լկտիությունը և դրանք են արտագաղթի հիմնական պատճառները: Հընթացս պարզվեց, որ անարդարությունից ու զոռբայությունից բողոքողների մի զգալի մասն ինքն էլ է պատրաստ ոտնահարել արդարությունն ու զոռբայանալ, եթե դրանում իր անձնական շահին հետամուտ լինելու նվազագույն հնարավորությունն է տեսնում:
Այժմ գտնում եմ, որ արտագաղթի այսօրինակ ծավալները ոչ այնքան անարդարության, որքան Հայաստանում մնալու իմաստի կորստյան հետևանք են: Ցանկացած մարդու համար թերևս առավել անտանելին՝ սեփական գոյության անիմաստության զգացողությունն է: Կյանքի իմաստի փնտրտուքը սովորաբար վերնախավին բնորոշ գործառույթն է և երբ վերնախավ կոչվածը հրաժարվում է այդ փնտրտուկից, ապա դադարում է նաև վերնախավ լինել ու վեր է ածվում անասնակենցաղ մի կառավարչախմբի, որի կյանքի ուղենիշները զուտ նյութական բնույթ ունեն:
Ընդ որում՝ զավեշտն այն է, որ խնդիրը ոչ թե այդ իմաստը գտնելն է, այլ դրա փնտրտուքն ինքը, որովհետև հենց դա է շարժում,փոփոխություն և առաջընթաց ապահովողը, մինչդեռ և գտնելը, և փնտրտուքից հրաժարվելը՝ կանգ և հեգևոր մահ է նշանակում: Երբ վերնախավը միայն ի պաշտոնե է վերնախավ, ինքնահռչակ է կամ նշանակովի՝ ամեն բան ստվում է ու իմաստազրկվում ոչ միայն իր, այլև ողջ երկրի կյանքում:
Արման Մելիքյան
