Նազարբաևը արդեն անցնում ա իր սահմանները ու լուրջ սկսել ա բարկացնել Ռուսաստանին՝ իր ամբիցիոզ բնավորությամբ ու պանթուրանական նկրտումներով: Այդ դժվար քողարկվող լարվածության հերթական փուլին ականատես եղանք անցած շաբաթ, երբ Պուտինը Սելիգերում հայտարարեց, որ Ղազախստան պետություն՝ որպես այդպիսին, երբեք գոյություն չի ունեցել, իսկ Նազարբաևը, հավանաբար վիրավորված այդ հայտարարությունից թրքություն արեց ու դիմեց շանտաժի՝ ակնարկելով, որ Ղազախստանը կարող է դուրս գալ ԵՏՄ-ից:
Եկեք էմոցիաների ու սիմպատիաների հարցը մի ոկղմ դնենք ու դատենք փաստերով: Փաստ է, որ պուտինը էդքան էլ սխալ չի. Ղազախստան չի եղել, եղել են քոչվցորական ցեղերով բնակեցված տարածքներ, որտեղ դռ 19-րդ դարում ծաղկում էր ստրկատիրությունն ու անիրավությունները,պ մինչև այնտեղ ոտք դրեց ռուս զինվորը: Ու իրոք, այսօրվա ՂԱզախստանը իր տնտեսական և պետականբ համակարգով պարտական է միմյայն ռուսին: Սա Պուտինը ակնարկել էր հավանաբար ցանկանալով ՆԱզարբաևին սթափեցնել իր պանթուրքիստական տեսիլքներից:
Նազարբաևը ի պատասխան ճառ է կարդում, թե ինչ կարևոր է իրենց անկախությունը ու եթե դրան բան սպառնա՝ իրենք դուրս կգան ԵՏՄ-ից: Բայց ՆԱզարբաևը մոռանում է, որ 1991-ին իր գլախվորությամբ միջինասիական երկրները պարզապես խնդրում էին, որպեսզի Սովետը չքանդեն, իսկ Ելցինենք Բելովեժյան համաձայնագրեր ստորագրեցին: Սա անկապությայ անգնության մասին: Հետո, դեռ մի քանի ամիս առաջ, Նազարբաևը Աստանայում հպարտությամբ հայտարարում էր, որ ԵՏՄ-ի կնքահայրն ինքն է ու ամեն բան հիանալի է, բա էլ ինչո՞ւ ա սպառնում դուրս գալ...
Մի պոսքով, Նազարբաևի գլուխը քոր է գալիս ու հեսա Ռուսաստանը մի լա՜վ կքորի: Կարծում եմ, Նազարբաևի իշանությունը մոտենումմ է իր ավարտին: Ծերուկը արդեն լրիվ է ընկղմվել սուլթանական պատրանքների մեջ ու մոռացել, որ ոչ թե պոչն է շանը թափ տալիս, այլ հակառակը:
Անդրանիկ Իսահակյան