Նկարում Արամյանցի դղյակն է Ախթալայում... երբեմնի չքնաղ մի կառույց....

Այդպիսին է նաև կինը. նա չիմացավ իր հարգը՝ հոգին ու մարմինը ծախեց ամենին, բացեց դռներն ամեն մի այցելուի առաջ՝ ի վերջո դառնում է նման մի անխնամ ավերակ...և հետայսու որքան էլ շպարվի, ներկվի, փորձի վերամբարձ կոչերով հանդես գալ, փորձի փոխել իր իմիջը՝ մեկ է. նա տրորված է, մաշված ու շարքից դուրս եկած, ու ի վերջո օտարվում է, վաճառվում որպես մխիթարանք իր անփառունակ ապագայի...

Վահե Անթանեսյան