Բարև հայելի: Չճանաչեցի՞ր. ես եմ: Այո, գիտեմ, հիմա կասես, որ փոխվել եմ, շատ եմ փոխվել, որ այլևս քո ճանաչած ծաղրածուն չեմ ես: Հայելի, հայելի, դու նայում ես ինձ ապշահար ու ակամա արտացոլում հասարակ կմախքը իմ: Ես տեսնում եմ և՛ ինձ, և ՛ քեզ ու հիշում եմ այն վաղեմին, որ էլ երբեք չի նորոգվի, չի դառնա նոր, ես հիշում եմ սիրավեպը մեր երկուսի, որ ավարտվեց ծերացումով: Գիտեմ, հայելի, որ այլևս քեզ չեմ նայի այսպես երկար, որ այլևս ես քո առաջ չեմ պտտվի իմ անկանոն շարժուձևով ու չեմ հուզվի շփոթմունքից: Գիտեմ, հայելի, էլ չես տեսնի քո արծաթում արցունքները ծաղրածուիս ու ծռմռված դեմքիս գծված շպարն իմ հին: Ես նստում էի աթոռակիս, որ դրված էր հենց քո առաջ ու սկսում էի ծաղրածու ձևել ինքս ինձնից : Դու նայում էիր անգույն դեմքիս, որ սկսում էր քիչ-քիչ նորից պայծառանալ: Իմ կախ ընկած շրթունքները ես շտկում էի արագորեն, երբ նկարում էի մի մեծ բերան, որ ժպտում էր առանց պատճառ: Հետո հագնում էի բեմական հագուստը իմ ու դառնում էի ես ծաղրածու, դու նորից խնդրում էիր մի երկու պտույտ անել, իսկ ես քեզ երբեք չէի մերժում: Հիմա էլ ինձ առաջվա պես դու չես խնդրի, որ ես հագնեմ ծաղրածուի հագուստը իմ, էլ չես խնդրի, որ նկարեմ ուրախ բերան դեմքիս վրա ու քո առաջ առանց դադար պտույտ գամ ես կրնկի վրա:
Հայելի, հայելի, ես թողնում եմ սիրավեպը մեր երկուսի, ծերունական խոր ժպիտով քեզ եմ նայում վերջին անգամ, քեզ են նայում վերջին անգամ փոս ընկած աչքերը իմ ու քո առաջ երեք ոտքով պտտվում եմ կորացած' իմ հնամաշ զգեստը հագիս: Հայելի, հայելի, հեռանում եմ ես քեզանից, ինչպես Ոդիսևսը Նավզիկեից՝ քեզ օրհնելով:
