Ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ Սփյուռքի տարբեր գաղթօջախներում նշվում է մեծ բանաստեղծ Հովհաննես Շիրազի ծննդյան 100-ամյակը: Այս լուսանկարի պատմությունը ևս մի անմոռաց հիշողություն է՝ կապված նրա երկրային օրերից մեկի հետ: Մեծ հայրենասերը այցելել էր գրադարան և այնտեղ հանդիպելով գրադարանավարուհի Զարուհի Շամյանին՝ իր երեք երեխաների հետ, գոհունակ ժպիտով զրույցի էր բռնվել նրանց հետ և երբ լսել էր երեխաների անունները՝ Վարդան, Արմենուհի, Տիգրան, մեծ բանաստեղծը հպարտությամբ բացականչել էր.
-Դուք հերոսուհի մայր եք, այս երեխաները հերոսներ են դառնալու, որովհետև նրանք հայրենասեր են, իսկ հայրենասիրությունը գալիս է նրանց հայրենագիտությունից, անուններից…
Եվ չէր սխալվել մեծ բանաստեղծը: Վարդանը դարձավ Արցախյան պատերազմի հերոս՝ Դուշման Վարդան, Արմենուհին ուսուցչուհի է՝ բանասիրական գիտությունների թեկնածու, իսկ կրտսերը՝ Տիգրանը, զինվորական է՝ գնդապետի կոչումով: Հերոսուհի մայր, հերոս զավակներ…
Որքան օրեր, անքուն գիշերներ է անցկացրել Զարուհի մայրիկը հայրենիքին նվիրված, դաստիարակված զավակներ մեծացնելու համար: Եվ որդիները հասակ առնելով՝ իրենց հայրենասիրությամբ պիտի մրցեին նրա հետ: Ու մի օր Վարդանը պատերազմ մեկնելիս պիտի ասեր.
-Մայրի՛կ, չնեղանաս, հայրենիքը թանկ է քեզանից, ես կռիվ պիտի գնամ:
Ու տարիներ անց անգամ Զարուհի մայրիկը, երբ հիշում է զոհված որդուն, աղոթքի նման ինքն իրեն դեռ շշնջում է. «Ինչու՞ պիտի նեղանայի, որդի՛ս, մի՞թե նեղանում են թշնամու դեմ կռվողից: Չէ՛, ես արգելք չէի լինի…»:
շարունակությունն՝ այստեղ
