Հետսևակյան շրջանի ամենաինքնատիպ ու տաղանդավոր հայ բանաստեղծներից մեկը՝ Հովհաննես Գրիգորյանն այսօր կանգնեց երկնքի դռների առջև... Գնաց այնտեղ, որտեղ իր աստղը վաղուց կար, որտեղ ապշելու-ցնցվելու խրախճանք են բացել մեր մեծերը... Երկինք գնաց Վահան Տերյանի ծննդյան օրը... Մեծերն, իրապես, իրար հետ հոգեկան մտերմություն ունեն, ապրում են մտերմիկ դաշնության մեջ՝ այսպես զատվելով, առանձնանալով գազոնից, համահարթեցումից... Վահան Տերյանից մինչև մեր օրերը հայ քնարգության կառքը բազմաթիվ ուղևորներ է առել իր թափքին, շատերն են բազմել, ապա աննկատ ու հանդարտ հեռացել՝ թափուր տեղերն իմաստավորելով արժանավորների ներկայությամբ: Հովհաննես Գրիգորյանն իր տեղն ուներ և ունեցավ: Եկավ իբրև ճշմարիտ նորարար՝ իր քնարերգությամբ հաստատելով Ոգու իրականության սահմանների ընդարձակումի անհրաժեշտությունը: Բանաստեղծությունը դիտարկեց իբրև ռեալի ու իռեալի զարմանալի-պարադոքսալ հայտնություն, ուր որպես ինքահատուկ արքետիօպեր հառնում են Գոյի այն խորհրդանիշները, որոնք առտնին-սովորականից ծնունդ առնելով՝ բեռնավորվում են փիլիսոփայական զարմանալի նշաններով: Բանաստեղծությունը ոչ այնքան չափի ու հանգի, որքան ներքին ազատության տարածքն է, ուր պրոզան անսպասելիորեն վերակերպվում է պոետիկի... Ես չգիտեմ, բանաստեղծի հեռացումը պրոզայինի, թե№ պոետիկի արտացոլումն է, քանզի աշխարհում ոչ մի բանաստեղծ չի մեռնում և չի հեռանում: Ընդամենը գնում է երկինք, որովհետև մուսաների հանգրվանը, հայրենիքը երկինքն է: Տաղանդի օրորոցը, որը նրա հետ է ընդմիշտ, երկինքն է: Երկրի վրա լոկ ապրում են, երկնքում՝ անմահանում...