Երեկ Գյումրու <> ակումբում տեղի ունեցավ ծնունդով գյումրեցի, կներեք լեննականցի -ինքն ավելի այս ձևակերպումն է սիրում- ու իմ լավ բարեկամ կինոռեժիսոր, պրոդյուսեր Արմեն Գասպարյանի մամլո ասուլիսը: Փառք Աստծո, այս անգամ ասուլիսն ուրախ առիթով էր հրավիրվել. Արմենը տեղեկացրեց, որ պատրաստվում է վավերագրական ֆիլմ նկարել իր ծննդավայրի' Հայրաքաղաքի վերաբերյալ: Փաստորեն մերօրյա Գյումրին ունենալու է ֆիլմ իր մասին: Կարելի է և ուրախանալ, և շնորհավորել և հատկապես' հաջողություններ մաղթել ռեժիսորին ու այդպես էլ անում ենք .... սակայն չկա ուրախություն, որ իր մեջ որոշակի դոզայով տխրություն չպարունակի: Այս դեպքն էլ բացառություն չէր:
Ֆիլմի վերանգիրն է լինելու' <> .... և ֆիլմը լինելու է վավերագրական և այն լինելու է վավերագրական, ասել է թե' արտացոլելու է ռեալ օբյեկտիվ իրականությունը, այնպիսին, ինչպիսին կա: Չեմ վարանի ասել' ֆիլմը ցույց է տալու իրական Հայաստանը' առանց պաճուճանքների, ցույց է տալու Հայաստանի աղքատության դեմքը իր ողջ ահարկու տեսքով, առանց դույզն ինչ գույները մեղմելու:
Սա կարելի է հասկանալ հենց առաջին ակնթարթից: Ու պատահական չէ, որ ֆիլմն իր սաղմնային փուլում արդեն' տակավին դեռևս գաղափար վիճակում սկսել է հանդիպել դժվարությունների, ինչպես Արմենն ինքն է նշում: Լսենք բանախոսին. << Ֆիլմը վաղուց էինք նախատեսել նկարահանել, սակայն տարբեր խոչընդոտների պատճառով այն հետաձգվել է: Մերժում ենք ստացել ՀՀ Մշակույթի նախարարությունից և մյուս կառույցներից, որոնք զբաղվում են կինոյով: Իսկ մերժման պատճառները կարելի է տարբեր կերպ մեկնաբանել, բայց հիմնականը ոնց ես հասկացա…Գյումրու վիճակը այնպիսին է, որ եթե Երևանում ասում ես Գյումրու մասին ֆիլմ, իրենք անկախ իրենցից պատկերացնում են, որ դա հակապետական ֆիլմ է: Դա շատ հետաքրքիր մոտեցում է Երևանի կողմից, իրենք չգիտեն ինչ բան է դա, ինչքան որ ես եմ հասկացել: Երևանից- Գյումրի 120 կիլոմետր անդունդ է, իրենք ընդհանրապես գաղափար չունեն՝ ինչ է տեղի ունենում այս քաղաքում: Ինչպես որ ես եմ հասկանում, այս քաղաքի պրոբլեմը այս քաղաքի ուսերի վրա է, այն ոչ սփյուռքահայերին է պետք, ոչ Երևանին է պետք: Սա պետք է միայն լեննականցիներին ու Հայաստանից դուրս ապրող գյումրեցիներին: էդ պատճառով շատ մեծ խնդիրներ բացվեցին ֆիլմի ֆինանսավորման հետ. 4 տեղից մենք մերժում ենք ստացել, երբ մոտավորապես ծանոթացրել ենք ֆիլմի բովանդակային մասին: Ֆիլմում պետք է լինի քաղաքի իրական կյանքը 'առանց ասֆալտ փռելու, առանց ազգի հերոսներ սարքելու, կլինի դա դաժան իրականություն կամ դառը իրականություն, դա վավերագրական կինոյի օրենքն է>>: Ըստ էության որևէ նոր բան չի ասել Արմենը. բոլորս էլ գիտենք, հատկապես գյումրեցիներն ու լեննականցիները, ՈՐ ԳՅՈՒՄՐԻՆ ՄԻԱՅՆԱԿ Է ԻՐ ԽՆԴԻՐՆԵՐՈՎ ՈՒ ԱՅՍ ԵՐԿՐԻ ՂԵԿԱՎԱՐՈՒԹՅԱՆ ՀԱՄԱՐ ԽՈՐԹ ԶԱՎԱԿ Է: Ուղղակի հիմա այդ ամենն ասվում է արդեն անհատ ստեղծագործողներին ու ավելի բաց տեքստով կամ ավելի ակնառու ակնարկներով: Իսկ ինչու.- առաջանում է հարց.- ինչու են վախենում Երևանում ներկայացնել Գյումրու իրական վիճակը ոչ-իմիտացիոն տեխնոքաղաքինը, այլ Հանրապետության երկրորդ քաղաքինը, որն այսօր կարելի է ասել իր հոգեվարքն ապրում: Չէ որ մեղավորները հենց նրանք են, ովքեր դեմ են, ովքեր մերժել են ռեժիսորին. չէ որ հարյուր քսան կիլոմտրանոց անդունդն իրենք են փորել. խոսքս անհատների մասին չէ, այլ համակարգի, իշխանության ղեկին գտնվողների: Սա ոչ թե տխուր է կամ ցավալի, այլ կատաստրոֆիկ է ու վիրավորական: Եվ պատահական չէ, որ հենց այդ վիրավորանքի ճիչն ու արդարությունն արտացոլելու ազնվությունն է ռեժիսորին մղում, որպեսզի, ինչպես ինքն է ասում' <>: Այս խոսքերը ես կմեկնաբանեի որպես մանկատան քաղցած երեխայի ճիչ անտարբեր անսիրտ ու անհոգի դայակի երեսին, իսկ քաղաքական բառապաշարով' զգաստացնող ապտակ, որը սակայն դեռ պարզ չի ուշքի կբերի ոմանց, թե ոչ: Մինչդեռ>: Տանսերկու միլիոն դրամ բյուջե ունեցող ֆիլմը նկարահանվելու է մասնավոր ֆինանսավորմամբ; Ու կարելի է միայն ուրախանալ, որ դեռևս կան այնպիսի արվեստագետներ, ովքեր արվեստի միջոցով դեռ շաունակում են իրենց բողոքն արտահայտել ու պատասխանատվության կոչել բոլոր նրանց, ովքեր հանդիսանում են ԳՈՂԵՐԸ ԳՅՈՒՄՐԵՑԻ ԵՐԵԽԱՆԵՐԻ ԳՈՂԱՑՎԱԾ ՄԱՆԿՈՒԹՅԱՆ:
