Հավանաբար գոյություն չունի արվեստի այնպիսի մի գործ, որն իր հմայքը, դիտարժանությունը ձեռք բերի միայն գծերի կամ տոնի, գույների, երանգների հավասարակշռունից եւ հասցեագրվի միայն աչքին, տեսողականին: Յուրաքանչյուր գծանկար, յուրաքանչյուր ստեղծագործություն եւ գույների միասնություն մեկ իմաստ են արտահայտում, առանց որի ոչ մի գեղեցկություն չէին ունենա:
Իմ կարծիքով, արվեստում գծանկարը նույնն է, ինչ գրականության մեջ ոճը: Այն ոճը, որը աչք է ծակում աչքի ընկնելու նպատակով, ուզում է որ իրեն մեծարեն, բնականաբար վատն է: Միայն այն ոճն է լավը, որն իրեն զգացնել չի տալիս, չի ճչում, այլ արծարծված նյութի, արտահայտված հույզի, բովանդակության վրա է կենտրոնացնում ընթերցողի ուշադրությունը:
Այն գեղանկարիչը, որը պարծենում է իր ստեղծագործությամբ, իր գծանկարով, այն գրողը, որ գովեստներ է ուզում կորզել իր ոճի համար, նման են այն զինվորներին, որոնք զբոսնում են, հիանում են իրենց համազգեստով, բայց հրաժարվում են մարտի գնալ…Նման են այն հողագործներին, որ շարունակ փայլեցնում են արորի, գութանի խոփը հողի մեջ այն աշխատեցնելու փոխարեն…Մինչդեռ, գեղեցիկ գծանկարը, գեղեցիկ ոճը գովասանքի կարիք չունեն, որովհետեւ ողջ ուշադրությունն ուղղված է դրանց արտահայտած գաղափարներին: Նույնը վերաբերում է գույներին: Ու իմ կարծիքով, իրականում գոյություն չունի ո’չ գեղեցիկ ոճ, ո’չ գեղեցիկ գծանկար, ո’չ գեղեցիկ գույն…Կա միայն մեկ գեղեցկություն' բացահայտված իրականության գեղեցկությունը: Երբ գեղեցկության ճշմարտությունը, նրա գաղափարը, հզոր զգացմունքը պոռթկում են գրական կամ գեղագիտական երկի մեջ, պարզ է որ ե’ւ ոճը, ե’ւ կոլորիտը, ե’ւ գծանկարը հրաշալի են, իսկ այդ արժանիքը ձեռք է բերվում միայն իրականության արտացոլմամբ:
Իսկ ընդհանրապես գեղեցկությունն ամենուր է…Ոչ թե նա է մեր աչքերից խույս տալիս, այլ մեր աչքերն են շատ հաճախ, ցավոք սրտի խուսափում նկատել նրան:
