«Հունական կրակն» այրվող խառնուրդ էր եւ միջնադարում օգտագործվել է ռազմական նպատակներով։ Դրա ստույգ բաղադրությունն անհայտ է։ Անվանում էին նաեւ « հեղուկ կրակ», նաեւ՝ «կպչող կրակ», քանի որ շարունակում էր վառվել նույնիսկ ջրի մեջ:
Բյուզանդական նավատորմն այն ավելի հաճախ կիրառել է 11-րդ դարում եւ դրա միջոցով հնարավոր է դարձել ուժեղ հակահարված տալ Կ. Պոլիսը գրոհող արաբներին:
Հունական կրակը տարբեր ձևերով է կիրառվել: Այն հաճախ «նետում էին» թշնամու նավերի վրա:
Ենթադրում են, որ «հունական կրակն» անհետացել է Բյուզանդական կայսրության անկումից հետո /1453թ./: Կա վարկած, որ հույներն այդ գաղտնիքը թաքցրել են թուրքերից՝ հետագայում նրանց դեմ պայքարում այն կիրառելու նպատակով:
«Հունական կրակի» բաղադրությունը ուսումնասիրվել է գիտնականների և պատմաբանների կողմից: Ավելի վաղ տեսության համաձայն՝ այն իրենից ներկայացրել է սելիտրա, որը վառոդի նախատիպն է: Սակայն այս տեսությունը հերքվել է, քանի որ սելիտրան չի այրվում ջրում: Ժամանակակից տեսություններից համաձայն՝ զենքն իրենից ներկայացրել է նավթի, չհանգած կրի, սելիտրայի եւ ծծմբի խառնուրդ:
