Այժմ ապրում ենք այնպիսի ժամանակաշրջանում,որ հասարակությունը զգալիորեն,եթե իհարկե կարելի է այսպես ներկայացնել,բաժանված է երկու միմյանց հակառակ խմբերի՝ հարուստներ եւ աղքատներ:Ինչումն է նրանց տարբերությունը:Գրեթե պարզ է,որ մի մասն ունի կայուն աշխատանք,ապահով կյանք եւ բարեկեցիկ ապագա,իսկ մյուս մասն էլ ուղղակի բարի նախանձով կամ գուցե վշտից եւ թշվառությունից արբած՝ ատելությամբ է նայում հակառակ խմբին:Արդյոք պետք է մեղադրել պետությանը:Իսկ ինչումն է պետությունը մեղավոր:Միթե անհատին չի հատկացվել իրեն հասանելիք մասնաբաժինը:Մարդիկ բողոքում են,որ չունեն լիարժեք ապրելու համար նախատեսված պայմաններ:Միանշանակ ունեք,իսկ չունենալու դեպքում էլ փորձեք ստեղծել՝ ՓԱԿ ԴՌՆԵՐ ՉԿԱՆ:Պետությանը մեղադրելու եւ փնովելու փոխարեն,նախ սխալը գտեք ինքներդ ձեր մեջ:Մտածեք մի պահ այն մարդկանց մասին,ովքեր անգամ ապրելու կացարան չունեն,ովքեր գիշերելու տեղ չունեն,ամենօրյա սնունդ չունեն եւ ձմռանը տաքանալու հնարավորություն չունեն:Եւ նորից մեղավորի դերում կրկին անգամ պետությունն է:Չեմ ժխտում,պետությունն էլ,անհատն էլ ունեն իրենց մեղավորությունը,որ կյանքում զետեղված են նման խնդիրներ,կցանկանայի,որ ե՛ւ պետությունը,ե՛ւ մարդկությունը զգաին,որ հավասարաչափ մեղավոր են:Պետությունն օգնում է,սակայն ոչ ամբողջությամբ,կամ էլ միայն հատուկենտ դեպքերում,իսկ անհատները նախ պետք է իրենց մեղադրեն,քանի որ յուրաքանչյուրն իր արած քայլերից է տուժում:Թող չստեղծվի այն կարծիքը,որ ես պետությանն եմ պաշտպանում,ընդհակառակը,ես ինքս անհատ եմ եւ ուղղակի ցանկանում եմ,որ ամենքն իր դեմ ծառացած խնդրի մեջ գտնի լուծում եւ միմյանց նկատմամբ ամպագոռգոռ արտահայտություններ չարձակի:Մի բան սկսելուց կամ ծրագրելուց առաջ պետք է մտածել բարեկեցության մասին եւ ապա նոր գործել,սակայն կան մարդիկ,ովքեր փառքին դեռ չհասած կամ գուցե դրա ճանապարին,անում են այնպիսի չմտածված գործողություններ,որն էլ հետագայում դառնում է նրանց հիասթափության եւ դժբախտության պատճառը ու սկսում է կործանել նրանց,որն էլ արդյունքում նման անհատների ուղեղներում ծնում է միայն մի գաղափար՝ մեղադրել պետությանը:Ձեր սխալը փորձեք ձեր մեջ գտնել եւ ապա նոր ուրիշներին մեղադրեք:Քայլերից առաջ մտածեք,ոչ միայն ձեր,այլ նաեւ մյուսների մասին.եւ հիշեք՝ԵՐԲ ՓԱԿՎՈՒՄ Է ՄԻ ԴՈՒՌԸ,ԲԱՑՎՈՒՄ Է ՄՅՈՒՍԸ:

Տաթևիկ Անթանեսյան