Քանի որ ռուսաց թագավորին նամակ գրելը մեզանում ոչ միայն ավանդույթ, այլև խրոնիկական հիվանդություն դառնալու միտում ունի, ուզում եմ մի փոքրիկ խորհուրդ տալ ապագա նամակագիրներին:
Հարգելիներս, դուք կարող եք նամակներ գրել ոչ միայն ռուսաց թագավորին, այլև Չինաստանի նախագահին, Բելգիայի, Լյուքսեմբուրգի, Հոնդուրասի, Մոզամբիկի, Արաբական էմիրությունների նախագահներին, թագավորներին, խաներին: Բայց դա պետք է գրեք միայն ձե՛ր անունից: Նրանց կարող եք խնդրել, գան տեր կանգնեն ոչ թե ձեր երկրին, այլ ձեր ընտանիքին, ձեր կնոջը, ձեր երեխաներին: Իսկ թե ինչպես կընդունեն նրանք ձեր այդ նամակը, դա արդեն այլ հարց է ու կախված է նրանց հումորի զգացումից...
Իսկ ինչ մնում է անձամբ իմ կարծիքին, Զ. Բալայանի նամակի կապակցությամբ, ապա ես իմ երկիրը, իմ հայրենիքը չեմ ուզում կրկին տեսնել ռուսի սապոգի տակ: Ես դեմ եմ բոլոր կարգի գաղութարարներին: Ի դեպ, մերազգի տկարամիտներն են հորինել, որ իբր ռուսը հյուսիսից եկել, ազատագրել է հայերիս: Ռուսը եկել և գրավել, գաղութացրել էր մեր երկիրը: Թող գրողի ծոցը կորչեն բոլոր գաղութարարներն ու զավթիչները՝ ռուս թե յանկի, թուրք թե հաբեշ...