Լուրջ եմ ասում, կապիտուլյանտից էն աստիճանի եմ հոգով-սրտով զզվում, որ դրա վերաբերյալ ոչ հումորներն են ծիծաղացնում, ոչ սարկազմը, ոչ էլ ընդհանրապես որևէ բան: Ու զարմանում եմ, ոնց եք կարում էսքանից հետո դրա ասածները ձեռ առնեք, ոնց չեք զզվում: Դրա հետ կապված ամեն բան ասոցացվում ա մի մտքի հետ' հայրենիքի կորուստ, կյանքի կորուստ, ապագայի կորուստ: Էդ միտքը ուղեղս բլոկ ա անում ու ես զուտ չեմ կարա լսեմ կամ կարդամ դրա ասածների վերաբերյալ ծաղրանքը, չի գնում: